اردیبهشت ۹۳ بود که آقای روحانی در نشستی رسما اعلام کرد « دیگر دوران رساندن پیام از طریق بلندگوهای یک طرفه، منبرهای یک طرفه، تریبون‌های یک طرفه و سنتی به سرآمده است».
شاید برخی خوش باوران به این سخن اعتماد کردند و فکر کردند از این به بعد بناست حداقل منبرهای خود ایشان دوطرفه باشد و نخبگان جامعه بتوانند راحت و بدون لکنت با رییس جمهور خودشان حرف بزنند و انتقادات و پیشنهاداتشان را بیان کنند. ولی گذر زمان نشان داد که این سخنان نیز مانند بسیاری از وعده ها و سخنانش جنبه شعاری و تبلیغاتی داشته و دارد.
سخنرانی های وی در دانشگاه به مناسبت آغاز تحصیلی و ۱۶ آذر غالبا در منبری یک طرفه ارایه می شود. تنها در ۱۶ آذر سال گذشته بود که در دانشگاه نمایندگان تشکل های دانشجویی اجازه یافتند تا بدون لکنت از وی انتقاد کنند. و البته معلوم بود که این اجازه برای چه بود. فایل این سخنان با چند ماه تاخیر در اختیار دانشجویان قرار گرفت، و بعد، همین سخنان در پروسه فیلم سازی برای انتخابات قرار گرفت تا در کنار سایر برخوردهایی که با ایشان شده (برخورد کارگران معدن و کارگران در حرم حضرت امام ره) خود را نقدپذیر جلوه دهد.
ولی امسال در آغاز سال تحصیلی که در دانشگاه آغاز شد جز تعداد اندکی که شاید از تعداد انگشتان دست بالاتر نمی رفت دانشجو در جلسه دیده نمی شد البته همین چند نفر نیز حق سخن و اظهار نظری نداشتند و جالب تر این که در همین جلسه هم ایشان از ضرورت آزادی نقد و انتقاد سخن گفت! متاسفانه در چنین فضایی و در جایی که مقام معظم رهبری فرموده اند مسوولان امر به آن جا بروند تا در معرض نقد و انتقاد سازنده قرار گیرند، در یک منبر یک طرفه آن چه را که خودش دوست داشت و می پسندید از مذاکره و برجام و … بیان کرد و رفت و از این سخنرانی یک طرفه هم بسیار خوشحال و راضی به نظر می رسید.
ارسال دیدگاه
مجموع دیدگاهها : 0در انتظار بررسی : 0انتشار یافته : ۰