بابانوئل، تنها پدری که گریه نمی کند!

هر روز که از خیابان رد می شویم دهها آگهی تبلیغاتی، مثل چراغ قرمزی بر سر راه مان سبز می شود؛ که به بهانه تبریک میلاد، رهگذران را به همه چیز میخواند به جز آنچه مسیح می خواهد!

مسیح جان! می بینی چطور تو را فراموش کرده ایم؟ تو تنها کسی هستی که روز تولدت را در روز روشن و جلوی چشم همگان با یک عروسک جا زنی کرده اند و به جای تو، بابانوئل را در شهر، آذین بسته اند!

مسیح زنده است و از آسمان به ما نگاه می کند و منتظر روزی است که ما آماده استقبال از وی در خانه و محله و شهرمان باشیم. تا آن روز، گناه ظلم به کودکان فقیر و گرفتار خشونت، بر گردن کسانی است که آماده آمدن مسیح نیستند.

بابانوئل تنها پدری است که هیچ گاه برای کشته شدن هیچ یک از فرزندانش گریه نکرده است؛ او همیشه می خندد، حتی در مراسم قتل کودکان مسیحی در سوریه

میتوانم قسم بخورم که حضرت مسیح بر مصائب کودکان یتیم و بی خانمان و کودکان بدون پدر و مادر پرورشگاه ها گریه می کند با مریم مهربان؛ که خسته شده است از بس که فقط مجسمه سنگی کودکی عیسی را در میدان شهر و کلیساها در آغوش گرفته است و سر پا ایستاده است. حتی قلب مجسمه مریم هم سنگی نیست؛ می خواهد خم شود و یتیمانی که برای سال نو فقط دردهای تازه دارند را بغل کند و کودکان گرفتار ترور و خشونت را در آغوش بفشرد و مادرانه نوازش کند

ای کاش در روز میلاد تو، مردم رُم منتظر میلاد دوباره بودند و وعده آمدنت را به همدیگر تبریک بگویند! راستی اگر کسی فقط تولدت را تبریک بگوید ولی زندگیت را انتظار نکشد، آیا ادامه ترا بر صلیب پسندیده است؟