چرا «میبد» مدام در وضعیت بحرانی و «اردکان» در وضعیت نارنجی است؟! چرا این همه تفاوت؟!

به گزارش میبدما؛ در پیگیری و بررسی خبرنگار میبدما از شیوه کنترل شیوع بیماری کرونا در شهرستان اردکان، شاید یکی از مهمترین مسائلی که می توان آن را به عنوان برگ برنده این شهرستان اعلام کرد، ثبات بر تصمیمات ستاد مبارزه با کرونای این شهرستان است. تصمیماتی که مدام با بالا و پایین رفتن آمارهای اولیه تغییر نکرده و احتمالا خطاگیری نیز شده است.

به صورت مصداقی می توان دلایل عمده دیگری برای این کنترل شیوع از جمله، اصرار بر شفاف‌سازی آمار مبتلایان و تعداد فوتی های این بیماری از ابتدا در این شهرستان  عنوان کرد با اینکه در میبد همین آمار به سختی به دست می آمد و وقتی از منابعی هم به دست می آمد اجازه نشر و بازتاب ان داده نمی شد، ولی با صلاحدید مدیران اجرایی شهرستان اردکان این آمار در این شهرستان بدون هیچ سانسوری منتشر می شد و حتی در ابتدا به نوعی آمار مبتلایان و فوتی هایشان نسبت به میبد نقطه ضعفی نیز محسوب می شد! که این ارائه امار را نیز برای در جریان گذاشتن دقیق مردم از وضعیت لحظه ای شهرستان و استفاده از مشارکت آنها در کم کردن میزان شیوع بیماری کرونا در دستور کار قرار می گرفته است.

در بررسی های خبرنگار میبدما مسائل دیگری مانند کنترل و رصد نقاط حساس شیوع کرونا بعد از شناسایی، نظارت دقیق بر هایپرمارکت ها و فروشگاه های بزرگ به عنوان کانون های خطر، گشت مشترک هر روزه فرمانداری به همراه کارشناسان بهداشت یا اصناف یا دیگر حوزه های مرتبط مانند نیروی انتظامی، تماس های تلفنی اداره بهداشت و درمان با منازل جهت پایش که چهار دوره کامل از همه منازل شهرستان اردکان انجام شده، اجرای فایل صوتی فرماندار اردکان روی همه تلفن های ثابت شهروندان اردکانی جهت توضیح و توجیه شرایط خاص و دعوت به همکاری، ارائه شماره شکایت مردمی فعال و در دسترس از طرف روابط عمومی فرمانداری با اجرای به موقع و بدون تعطیلی و همچنین اجرای طرح های فرهنگی متناسب جهت تشویق مردم برای ماندن در خانه در این شهرستان به اجرا در آمده و مهمتر اینکه این دستورالعمل ها اکثراً با گذشت زمان راکد نشده و اصرار بر اجرای آن شده است.

با این حساب باید مقایسه ای در شهرستان میبد انجام دهیم و ببینیم آیا ما نیز در شهرستان به همین میزان اصرار بر اجرای قوانین لحاظ شده از ابتدا داشته ایم یا با شل و سفت کردنهای مداوم و عدم نظارت دقیق بر دستورالعمل های صادره، کم کم اعتماد و انگیزه مردم را نیز به بی اعتمادی و بی خیالی بدل کرده ایم؟ به نحوی که هر کسی در حلقه اطراف خود بیماری ندیده، اصلا همه اینها را بازی فرض می کند و به زور ماسک می زند و هیچ تلاشی در رعایت دستوالعمل ها نمی کند و حتی با برخورد کوچکی جهت تفهیم قانون، شاکی و ناراحت می شود!؟

مردم ما خبری از بیمارستان و اورژانس نداشتند و ناگهانی برخی از اخبار بد را به تازگی شنیده اند، اگر ارائه آمار از ابتدا، چه آن زمانی که تعداد بستری ها به زیر پنج نفر رسیده بود و چه زمانی که به بحران نزدیک می شدیم، در دستور کار بود و مدام مخفی‌کاری نمی شد، ان هم به بهانه اینکه مردم می ترسند یا مردم بی خیال می شوند! به این نقطه نمی رسیدیم. مردم جزء مهم این زندگی هستند و باید کاملا نسبت به هر چه اتفاق می افتد توجیه باشند، اگر امار پایین است، بدانند به خاطر خودشان است و اگر بالا می رود بدانند برای چه این اتفاق افتاده است. تا به این وضعیت واقعاً تاسف‌بار نمی رسیدیم.