غربت سینمای‌ سکولار حتی درمیان تهران‌نشینان!

• سید مصطفی میرمحمدی میبدی

دورادور پیگیر اخبار جشنواره فیلم فجر امسال بودم تا اینکه چند شب پیش خدا توفیق داد و من و تعدادی دیگر از دوستان توانستیم بلیط فیلم «شیار ۱۴۳» در سینمای محل اکران فیلمهای جشنواره فجر در استان یزد را به دست آوریم و به اتفاق، این فیلم بسیار زیبا و پرشور را مشاهده کنیم.

وقتی فیلم تمام شد، اکثر قریب به اتفاق حاضران در سینما بلند آن را تشویق کردند و وقتی چراغ‌ها روشن شد معلوم بود که خیلی‌ها دارند اشکهایشان را پاک می‌کنند و برخی نیز حتی نمی‌توانستند از روی صندلیهایشان بلند شوند.

از سالن سینما که خارج شدیم یک لحظه به یادم آمد که روند جشنواره به گونه‌ای است که بعد از تماشای هر فیلم، مخاطبان می‌توانند سطح رضایت خود از آن فیلم را به صورت رای در صندوق‌ها بیاندازند. اما هر چه اطراف سینما تک یزد را گشتم، چنین صندوقی را نیافتم و وقتی سوال کردم، متوجه شدم که گویا در اکران فیلم‌ها در غیر از تهران، اصلا صندوق رای گیری وجود ندارد!

دقیقا فردای آن شب بود که از طریق رسانه‌ها متوجه شدم، فیلم شیار ۱۴۳ توانسته بیشترین آرای مردمی‌و به تبع آن تنها سیمرغ بلورین مردمی ‌این جشنواره را از آن خود کند. از شنیدن این خبر، شگفت زده شدم و غربت و فلاکت سینماگران سکولاری که سر و صدای بسیار زیادی هم دارند مرا متعجب ساخت؛ چرا که این قشر مفلوک، حتی در بین «تهرانی‌های جشنواره فجر برو» هم محبوبیت ندارند!

به عبارت دیگر، شیار ۱۴۳ در حالی بیشترین آراء مردمی ‌را کسب کرد که اولا شهرستانی‌ها نمی‌توانستند به این فیلم رای دهند و ثانیا افرادی هم که برای دنبال کردن جشنواره فجر در تهران به سینما می‌آیند، معمولا قشر خاصی را تشکیل می‌دهند که تلقی عموم آن است که این افراد به سینمای روشنفکری و غرب زده احساس نزدیکی بیشتری دارند و حال آنکه انتخاب اول همینان هم فیلم ارزشی و فوق‌العاده‌ای چون شیار ۱۴۳ بود و این یعنی اوج انزوای جریان سینمایی غرب زده در کشورمان که با هو و جنجال همواره خواسته‌اند خود را محبوب القلوب مردم جا بزنند در حالیکه در همان طیف شمال شهری تهران هم جایگاهی ندارند!

البته این انتخاب تهران نشینان، پیام‌های دیگری از جمله به هیات داوران جشنواره امسال فیلم فجر نیز دارد که شرح آن را آگاهان می‌دانند.