چرائی کمک به مظلومین و یک سوال بنیادی!

این روزها دیگر سخت نیست یافتن کسانیکه میگویند اصلا به ما چه که در گوشه ای از دنیا چه اتفاقی می افتد. به ما چه که آمریکا و اسراییل ظلم میکنند؟ به ما چه که در فلسطین و یمن و لبنان و سوریه و عراق و افغانستان و… چه میگذرد؟ چرا ما مثل اکثر کشورهای دیگر دنیا سرمان را به کار خودمان نمیگیریم و یکسره میخواهیم با ظالمان پرقدرت دربیفتیم و از مظلومان حمابت کنیم؟

اینها را که میشنوم سریع ذهنم به سمت یک سوال بنیادی میرود و آن اینکه اصلا هدف ما از زندگی چیست و اساسا خدای متعال برای چه ما را آفرید؟

خدای متعال فرمود: إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَهَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَیْنَ أَنْ یَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنْسَانُ إِنَّهُ کَانَ ظَلُومًا جَهُولًا.

امانتی که آسمانها و زمین و کوهها هم نتوانستند بار آن را به دوش بکشند و قرعه آن را به نام انسان زدند، چیزی نیست جز “تکلیف”. این نکته ای است که بسیاری از مفسرین به آن قایل هستند.

قطعا آنها که از این امانت الهی به خوبی صیانت کنند و به تکلیف خود عمل کنند شایسته بهترین پاداشهای پروردگارند و آنها که در امانت خدا برای خوشی و آسایش دوروزه دنیا خیانت میکنند، شایسته عذاب اویند.

تکلف تکلیف، همان بار گرانی است که سایر موجودات از پذیرش آن شانه خالی کردند و خداوند انسان را برای این ماموریت انتخاب کرد و اگر امروز از زیر بار تکلیف الهی شانه خالی میکنیم تا لختی بیشتر بیاساییم و از چرب و شیرین دنیا بهره افزونتری ببریم، مطمینا در امانت الهی خیانت کرده ایم.