مستندی برای مدعیان کار فرهنگی!

دکتر سید مصطفی میرمحمدی

بارها پیش آمده وقتی حال و روز مسجدی و نمازگزارانش را دیده‌ام شدیدا غصه‌دار شده‌ام چون غالبا این مکان مقدس تبدیل به یک “نمازخانه” صرف شده و در کل شبانه‌روز فقط حدود یکساعت و آن هم صرفا برای اقامه نماز دایر شده است!

طبعا چنین محیطی برای اغلب جوانان و نوجوانان چندان جذاب نیست و نتیجه‌اش آن می‌شود که مساجد خالی است و همان تعدادی هم که هستند پیرمردان و پیرزنان وفاداری هستند که نمی‌توانند دل بکنند و به هر سختی هست خودشان را به صفوف جماعت می‌رسانند.

متاسفانه این معضل اکنون گریبانگیر اکثر مساجد کشور شده و نادرند مساجدی که مثل مسجد امیرالمومنین محله کهنز شهریار علاوه بر محل اقامه نماز، معبد و کانون جوشش و پرورش جوانان آسمانی باشد. مسجدی که اخیرا مستندی بسیار فاخر درباره آن ساخته شد و من پس از ماهها امروز لیاقت دیدن آن را پیدا کردم؛ مستند “عابدان کهنز”. . .
در سرتاسر مستند خودم را مقایسه می‌کردم با قهرمانان این داستان و علی‌الدوام با خودم زمزمه می‌کردم “ما مدعیان صف اول بودیم” و ناخودآگاه اشکم سرازیر می‌شد و مدام خدایار بهرامی را تحسین می‌کردم که چگونه با دست خالی اما اخلاص و همت عالی، مسجدی را بنا کرد که شبیه کمتر مسجدی در این سال‌هاست و خروجی این پشتکار و خلوص، برکات انبوهی است که برای محله و شهرستان و استان و کشور و حتی دنیا به بار نشست و به نوعی همه ما را مدیون ساخت.

نیروهای ارزشی اگر بدنبال راه هستند، نمی‌توانند مسجد را خط بزنند و اگر مسجد را بخواهند محور قرار دهند نیاز به نرم‌افزار دارند تا مسجد تبدیل به نمازخانه نشوند و کارکرد “عابدان کهنز” این است که بهترین نرم‌افزار جهت اداره مسجد را ارائه می‌دهد.

بنظرم دیدن این مستند برای مدعیان کار فرهنگی از نان شب هم واجبتر است.