بارها پیش آمده وقتی حال و روز مسجدی و نمازگزارانش را دیدهام شدیدا غصهدار شدهام چون غالبا این مکان مقدس تبدیل به یک “نمازخانه” صرف شده و در کل شبانهروز فقط حدود یکساعت و آن هم صرفا برای اقامه نماز دایر شده است!
طبعا چنین محیطی برای اغلب جوانان و نوجوانان چندان جذاب نیست و نتیجهاش آن میشود که مساجد خالی است و همان تعدادی هم که هستند پیرمردان و پیرزنان وفاداری هستند که نمیتوانند دل بکنند و به هر سختی هست خودشان را به صفوف جماعت میرسانند.
متاسفانه این معضل اکنون گریبانگیر اکثر مساجد کشور شده و نادرند مساجدی که مثل مسجد امیرالمومنین محله کهنز شهریار علاوه بر محل اقامه نماز، معبد و کانون جوشش و پرورش جوانان آسمانی باشد. مسجدی که اخیرا مستندی بسیار فاخر درباره آن ساخته شد و من پس از ماهها امروز لیاقت دیدن آن را پیدا کردم؛ مستند “عابدان کهنز”. . .
در سرتاسر مستند خودم را مقایسه میکردم با قهرمانان این داستان و علیالدوام با خودم زمزمه میکردم “ما مدعیان صف اول بودیم” و ناخودآگاه اشکم سرازیر میشد و مدام خدایار بهرامی را تحسین میکردم که چگونه با دست خالی اما اخلاص و همت عالی، مسجدی را بنا کرد که شبیه کمتر مسجدی در این سالهاست و خروجی این پشتکار و خلوص، برکات انبوهی است که برای محله و شهرستان و استان و کشور و حتی دنیا به بار نشست و به نوعی همه ما را مدیون ساخت.
نیروهای ارزشی اگر بدنبال راه هستند، نمیتوانند مسجد را خط بزنند و اگر مسجد را بخواهند محور قرار دهند نیاز به نرمافزار دارند تا مسجد تبدیل به نمازخانه نشوند و کارکرد “عابدان کهنز” این است که بهترین نرمافزار جهت اداره مسجد را ارائه میدهد.
بنظرم دیدن این مستند برای مدعیان کار فرهنگی از نان شب هم واجبتر است.
ارسال دیدگاه
مجموع دیدگاهها : 0در انتظار بررسی : 0انتشار یافته : ۰