سؤال جالب کوچک‌زاده از روحانی درباره تأیید صلاحیتش

فارس: مهدی کوچک‌زاده نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی در نشست علنی امروز (یکشنبه) پارلمان در جریان بررسی طرح جرم سیاسی در تذکری آیین‌نامه‌ای نسبت به اظهارات اخیر رئیس‌جمهور درباره تأییدصلاحیت داوطلبان انتخابات مجلس توسط شورای نگهبان انتقاد کرد و اظهار داشت:

بنده از آقای رئیس‌جمهور سؤال دارم، آقای روحانی! می‌خواهم بدانم تأییدصلاحیت‌هایی که شما تا قبل از رسیدن به ریاست‌جمهوری از سوی شورای نگهبان داشته‌اید، با روش «قنبرنمایی گزینی» بوده است یا «زیاد بن ابیه‌ها»؟!

وی همچنین گفت: آقای رئیس‌جمهور به این سؤال پاسخ دهند تا مشخص شود خود آقای روحانی در گذشته چگونه تأییدصلاحیت شده است.

روحانی چند روز قبل در همایش استانداران و فرمانداران سراسر کشور گفته بود:  قنبر پاک، متدین و مخلص و چرا امیرالمؤمنین قنبر را فرماندار یا استاندار نکرد؟ در حالی که سیاستمداری را فرستاد و حتی ایرادی هم که به وی داشت، به وی عتاب می‌کرد و نامه می‌نوشت و گاهی امیرالمؤمنین برای حل برخی مشکلات پیچیده افرادی را انتخاب می‌کرد که انسان تعجب می‌کند و این تعجب به خاطر آن است که انسان به همه زوایا آشنا نیست وگرنه مشخص است کار امیرالمؤمنین معلوم است که درست است.

رئیس‌جمهور خاطرنشان کرد: امیرالمؤمنین مشاهده کردند که در فارس شلوغ است و کسی نمی‌تواند اداره کند و سیاستمدار پخته‌ای را و برخی مواقعی تا حدی قابل قبول بود زیادبن ابیه را استاندار فارس کرد که وی پدر عبیدالله‌بن زیاد بود، اما الان دولت یک همچنین فردی را قرار دهد، چه می‌شود؟ حالا آن امیرالمؤمنین با آن عظمت، بضاعت و مقام و سیاست است ما کجا و او کجا؟ ما باید خاک پایش را توتیای چشم کنیم.

در واکنش به این سخنان، دکتر رجبی دوانی پژوهشگر برجسته تاریخ اسلام گفت: وی درباره چرایی انتصاب زیاد ابن ابیه به استانداری فارس گفت: در زمان خلافت امام‌علی(ع) زیاد به پیشنهاد ابن‌عباس، از جانب امام برای سرکوب یک شورش به فارس اعزام شد تا اوضاع و احول آنجا را آرام کند.

دوانی ادامه داد: زیاد این ابیه چون فرد توانمندی بود، علاوه بر حاکمیت فارس از سوی امیرالمؤمنین علی(ع) قائم‌مقام فرمانروای بصره یعنی عبدالله ابن عباس هم شده بود.

وی با بیان نکته‌ای جالب مبنی بر اینکه «در موقعیتی که حتی عبدالله ابن‌عباس که پسرعموی پیغمبر و امیرالمؤمنین علی(ع) بود خیانت کرد و بیت‌المال بصره را برداشت و گریخت، زیاد ابن ابیه بود که وفاداری به امام علی علیه‌السلام و خلاء عبدالله ابن عباس را جبران می‌کند، پایداری می‌کند» اضافه کرد: حتی فتنه‌ای که عوامل معاویه بر بصره ایجاد کرده بودند و می‌خواستند بصره را از قلمرو حکومت حضرت خارج کنند، این زیاد بود که محکم در برابر فتنه‌گران ایستاد و مقاومت کرد و از حضرت هم درخواست کمک کرد که امیرالمؤمنین علی(ع) جاریه ابن قدامه سعدی یکی از سرداران خود را با سپاهی به سوی بصره فرستاد که این سپاه و از طرفی هم زیاد ابن ابیه موفق شدند فتنه‌گران شورشی برانداز را در بصره سرکوب کنند.

این پژوهشگر تاریخ اسلام با تأکید بر مواردی که امیرالمؤمنین علی(ع) در دادن مناصب حکومتی و مسئولیت، آنها را لحاظ می‌کردند افزود: ایمان، توان مدیریتی و وفاداری و باوربه اعتقاد حق خود امیرالمؤمنین مهم‌ترین مواردی بود که امیرالمؤمنین(ع) در انتصاب افراد لحاظ می‌کردند.

وی ضمن بیان این مطلب که زیاد ابن ابیه از نظر اصل و نسب ناپاک بود و حکومت امیرالمؤمنین(ع) حکومت پاکان از هر لحاظ است افزود: قطعاً اگر امیرالمؤمنین(ع) فردی را به توانمندی و وفاداری زیاد ابن ابیه داشت که از نظر اصل و نسب ناپاک نباشد، در آن شرایط از آن فرد استفاده می‌کرد، ولی با توجه به کمی انسان‌های لایق و توانمند که وفادار هم به حاکمیت حق باشند به ناچار امیرالمؤمنین(ع) از او استفاده می‌کند.

دوانی ادامه داد: زیاد هم عملکردی کاملاً مناسب از خودش بروز می‌دهد و قادر نیست به امیرالمؤمنین(ع) خیانت کند و با توجه به اینکه دشمن به او رشوه هم پیشنهاد می‌دهد و تلاش دارد او را به خود جذب کند اما زیاد حاضر به خیانت به امیرالمؤمنین(ع) نیست و حتی اقدام دشمن را افشا می‌کند و به معاویه هم دشمن می‌دهد که از این حیث به خاطر برخورد مناسبی که با دشمن کرده است مورد تقدیر امیرالمؤمنین(ع) قرار می‌گیرد.

وی همچنین درباره سوابق زیاد ابن‌ابیه قبل از دوران خلافت امیرالمؤمنین(ع) گفت: زیاد ابن‌ابیه در زمان خلافت عثمان در بصره دبیر فرمانروای بصره بوده است و قبل‌تر از آن هم سابقه پست و مسئولیت داشته است، اما پست‌های او، درجه دو و سه بوده است.

این استاد دانشگاه افزود: وقتی حضرت امیرالمؤمنین(ع) به خلافت می‌رسد، چون در نظام اداری بازمانده از خلیفه پیشین افراد صالح وجود نداشت و کمتر هم فردی مثل زیاد ابن ابیه بودند که حالا با امیرالمؤمنین علی(ع) هم بیعت کردند و سابقه فساد و خیانت به اسلام هم نداشتند، امیرالمؤمنین از او کمک می‌گیرد.

وی با تأکید بر وفاداری زیاد ابن‌ابیه به حاکمیت اهل بیت(ع) تصریح کرد: زیاد به قدری به حاکمیت اهل بیت(ع) وفادار بود که بعد از شهادت امیرالمؤمنین(ع) با امام مجتبی(ع) همراه می‌شود و امام حسن(ع) هم او را در پست فرمانروایی فارس تثبیت می‌کند.

دوانی ادامه داد: وقتی امام مجتبی(ع) به خاطر خیانت خواص و سرشناسان عراق مجبور به پذیرش صلح با معاویه لعنه‌الله می‌شود، زیاد ابن‌ابیه که حاضر نبود با دشمن سازش کند در قلعه شهر استخر فارس پناه گرفت و تحصن کرد و حاضر نبود با معاویه بیعت کند.

وی در همین رابطه افزود: معاویه فرزندان او را گروگان گرفت تا او خود را تسلیم کند که حاضر به تسلیم نبود تا اینکه مغیره ابن شعبه ثقفی دوست مشترک او و معاویه آمد و او را به قدری با سخنان خود تحت تأثیر قرار داد که بعدها از مخالفت با معاویه دست کشید و معاویه او را دعوت به کار کرد و به معاویه پیوست و از این به بعد وضعیت فاسد و خرابی دارد که موضوع بحث ما نیست.

عضو هیئت علمی دانشگاه امام حسین(ع) با اشاره به تعبیر مقام معظم رهبری که کسانی باید عهده‌دار امور باشند که حاضر به فروختن کشور به دشمن نباشند تأکید کرد: زیاد ابن ابیه حتی بعد از شهادت امیرالمؤمنین(ع) و صلح امام حسن مجتبی(ع) حاضر به همکاری با معاویه نبود و او را به رسمیت نمی‌شناخت و اینها دلیل است برای اینکه حضرت امیرالمؤمنین(ع) بر وفاداری، قبول داشتن حاکمیت حق، پایبندی به آن و دفاع از حاکمیت و مقابله و عدم همکاری با دشمن تأکید داشته‌اند.