آقای مرعشی! با تهمت راه به جایی نمی‌برید

• حجت الاسلام و المسلمین ابوالفضل امامی میبدی

اخیراً حسین مرعشی -دبیرکل حزب کارگزاران سازندگی- در مصاحبه با روزنامه شرق، ضمن ادعاهای کذب و افترا آلودی گفته است: «الان چه کسی مسئولیت احمدی‌نژاد را در قبال هدردادن ٨٠٠ میلیارد دلار منابع کشور می‌پذیرد؟ اصولگرایان می‌پذیرند؟ آقای مصباح می‌پذیرد؟ آخرش هم گفتند سر ما کلاه گذاشت».

فعلا به نقد اعداد و ارقام یاد شده و نوع مصرف آن که با عصبانیت افراطیون و آشوبگران بیان می شود کاری نداریم و تنها به بحثی می پردازیم که اگر بخواهد جدی گرفته شود، باید گفت که بلعم باعورا هم سر خداوند کلاه گذاشت!

۱. دلیل قرآنی بر ابطال منطق ادعای گوینده: «وَ اتْلُ عَلَیْهِمْ نَبَأَ الَّذی آتَیْناهُ آیاتِنا فَانْسَلَخَ مِنْها فَأَتْبَعَهُ الشَّیْطانُ فَکانَ مِنَ الْغاوینَ». اعراف ۱۷۵. ای پیامبر! بر آنان بخوان ماجرای آنکه آیات خود را به او دادیم، اما خود را از آنها خارج کرد؛ آنگاه شیطان به دنبال وی برآمد و سپس از گمراهان گشت!

چرا خداوند تأکید می‏کند که این آیه در قرآن باشد؟ «واتل علیهم»! مسلم است که این فرد (بلعم باعورا) از سوی خدا واجد آیات‏‌ا‌لله شده است، آن هم نه یک آیه الهی یا دو آیه! و نه مفتخر به لقب آیت‏‌الله! قطعاً خود خدا در کار برافراشتن جناب بلعم بوده است؛ چه رسد به اینکه حضرت موسی (امام زمان وقت) در نماز شبش وی را دعا کرده باشد.

مطابق روایات و تفاسیر[۱]، بلعم باعورا حتی دارای اسم اعظم بوده است! و مستجاب الدعوه نیز بوده است! و حضرت موسی او را به‏ سان مبلغی توانا برای تبلیغ دین خدا می‏فرستاده است. اما همین فرد، خود را از این آیاتی که بدان ملتزم بوده است، منسلخ و خارج می‏کند و در کمین شیطان گیر می‏افتد. مسلماً علت ذکر این امر در قرآن، درس‏هایی است که همواره برای ما دارد.[۲] بر طبق منطق امثال مرعشی، باید به خدا ایراد گرفت که چرا خوبی‏های بلعم را نه تنها در قالب کلام به وی گفتی، بلکه به خاطر آن خوبی‏ها، او را عملا واجد اسم اعظم نمودی! مگر خداوند نمی‏دانست که او دچار لغزش می‏شود! اگر خداوند اسم اعظم را به وی نداده بود، آیا بهتر نبود؟!

۲. دلیل روایی بر ابطال این منطق: زُبیر پسر دایی حضرت فاطمه سلام‏‌الله علیها و پسر عمه پیغمبر خاتم صلی الله علیه و آله بود. او در فاجعه سقیفه، جزو یاران امیرالمومنین علیه السلام بود. او در شب تدفین حضرت زهرا سلام الله علیها، شرکت داشت. او کسی بود که ائمه او را از «اهل بیت»[۳] برشمردند، و در منابع اهل سنت هم قریب به همین مضمون آمده است و به عنوان حواری[۴] حضرت رسول اعظم (ص) از وی نام برده شده است. اما همین زبیر که این همه مدال افتخار گرفته است، رو در روی علی علیه السلام جنگ جمل به راه می‏اندازد.[۵] آیا مدال‏هایی که قبلاً گرفته بود، دروغ است؟ آیا رسول اعظم و حضرت امیر به اشتباه این مدال‏ها را به وی داده‌‏اند؟ آیا او استحقاق آن مدال‏ها را نداشت؟ وضعیت طلحه و تعاریفی که رسول خدا از او کرده است نیز به همین شکل است.

۳. دلیل عقلایی بر ابطال این منطق: روش عقلای عالم این است که کسی را که حرف خوبی زده است و کار خوبی نیز انجام می‏دهد تشویق کنند. از منظر کدام یک از عقلای عالم، حمایت از افراد نیکو و نیکوکار، به بهانه احتمال اشتباهات پسینی، مذموم به حساب می‏آید؟ اگر از کسی احسان و نیکی دیدی، باید در برابر آن نیز به وی احسان و نیکی کنی (هل جزاء الاحسان الا الاحسان). لزوم شکرگزاری از فرد مُنعم و نیکوکار، زیربنای کلام اسلامی، عبادت و شکرگزاری از خداوند است. اگر کسی کار نیکی در حق ما کرد و ما از وی شکرگزاری نکردیم، نخست اینکه انگیزه وی برای تداوم کار نیک کم می‏شود؛ دوم اینکه انگیزه دیگران نیز در انجام کار نیک کم می‏شود؛ و سوم و از همه مهمتر اینکه دلیل این است که ما اشکال داریم نه وی. بنابراین امام رضا علیه السلام فرموده است: «مَنْ لَمْ یَشْکُرِ الْمُنْعِمَ مِنَ الْمَخْلُوقِینَ لَمْ یَشْکُرِ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ».[۶]

البته بلعم باعورا و زبیر، مثال‏هایی بودند برای ابطال ادعای آقای مرعشی نه اینکه بخواهد احمدی‏‌نژاد را به بلعم باعورا یا زبیر تشبیه کند.

__________________________________________________

[۱]. ترجمه تفسیر مجمع البیان، ج ‏۱۰، ص ۱۱۴؛ تفسیر نمونه، ج ۷، ص ۱۳؛ ترجمه المیزان، ج ‏۸، ص ۴۴۰.

[۲]. امام باقر علیه السلام: «الْأَصْلُ فِی ذَلِکَ بَلْعَمُ ثُمَّ ضَرَبَهُ اللَّهُ مَثَلًا لِکُلِّ مُؤْثِرٍ هَوَاهُ عَلَى هُدَى اللَّهِ مِنْ أَهْلِ الْقِبْلَه». بحارالأنوار، ج ۱۳، ص ۳۸۰.

[۳]. سَمِعْتُ شَیْخَنَا مُحَمَّدَ بْنَ الْحَسَنِ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ یَرْوِی أَنَّ الصَّادِقَ ع قَالَ مَا زَالَ الزُّبَیْرُ مِنَّا أَهْلَ الْبَیْتِ حَتَّى أَدْرَکَ فَرْخُهُ فَنَفَاهُ عَنْ رَأْیِهِ». الخصال، شیخ صدوق، ج ۱، ص ۱۵۷. «وَ کَانَ عَلِیٌّ عَلَیْهِ السَّلَامُ یَقُولُ مَا زَالَ الزُّبَیْرُ مِنَّا أَهْلَ الْبَیْتِ، حَتَّى نَشَأَ ابْنُهُ عَبْدُ اللَّهِ فَأَفْسَدَهُ». بحارالأنوار، ج ۳۴، ص ۲۲۸۹.

[۴]. روی عن رسول الله: «لکلّ نبیّ حوارىّ، و حوارییىّ الزبیر». شرح‏نهج‏البلاغه، ج ۱، ص ۲۲۶؛ إمتاع‏الأسماع، ج ۴، ۲۲۲؛ دلائل‏النبوه، ج ۳، ۲۲۷؛ سبل‏الهدى، ج ‏۵، ص ۱۲۶؛ الطبقات‏الکبرى، ج ‏۳، ص ۷۷.

[۵]. إِنَّ الزُّبَیْرَ نَکَثَ بَیْعَتِی وَ قَطَعَ رَحِمِی وَ ظَاهَرَ عَلَیَّ عَدُوِّی». الکافی، ج ۵، ص ۵۳.

[۶]. وسائل‏الشیعه، ج ۱۶، ص ۳۱۳؛ و نیز سَمِعْتُ عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ ع یَقُولُ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ کُلَّ قَلْبٍ حَزِینٍ وَ یُحِبُّ کُلَّ عَبْدٍ شَکُورٍ یَقُولُ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى لِعَبْدٍ مِنْ عَبِیدِهِ یَوْمَ الْقِیَامَهِ أَ شَکَرْتَ فُلَاناً فَیَقُولُ بَلْ شَکَرْتُکَ یَا رَبِّ فَیَقُولُ لَمْ تَشْکُرْنِی إِذْ لَمْ تَشْکُرْهُ ثُمَّ قَالَ أَشْکَرُکُمْ لِلَّهِ أَشْکَرُکُمْ لِلنَّاس». کافی، ج ۲، ص ۹۹.