ماجرای فرودگاه از زبان شاهد عینی

• امین فرج اللهی

یک: آخرین ساعات روز دوشنبه بود که خبر مکالمه ی روحانی و اوباما در رسانه ها منتشر شد.ساعت حدود ده و یازده شب بود که هواداران دولت در شبکه های اجتماعی با شیر کردن عکس منتشره از حسن روحانی در هواپیمای برگشت که در صفحه توئیترش منتشر شده بود، اعلام کردند که فردا ساعت ده صبح برای استقبال از رئیس جمهور به فرودگاه می روند.

دو: پس از این بود که زمزمه هایی بین فعالین مختلف دانشجویی راه افتاد که ما هم برویم؟ نرویم؟ چرا و…؟ با چندنفر از دوستان صحبت کردم، هنوز به تصمیم واحدی نرسیده بودند. از صادق شهبازی روی چت پرسیدم؟ بریم فرودگاه؟ گفت «من شک دارم اون جا دعوای مردم با مردم ممکنه بشه». ساعت حدود یک و نیم دو بود که باز روی چت ازش پرسیدم چی شد؟ میریم؟ گفت: “بریم،منتها بدون شعار”. به شوخی گفتم پس چه کارکنیم؟ راهپیمایی سکوت؟ جواب داد: «با آرامش بالای صدردرصد، دقیقا؛ ورقه و دست نوشته ها گویای همه چیز هست»

از دوستان دیگر هم که پرسیدم می گفتند که استقبال اعتراضی برگزار کنیم و با پلاکارد برویم و حرفمان را آرام و بدون ایجاد تنش و چالش بزنیم و فضا را تقابلی نکنیم.

سه: خیلی ها از ساعت ده، ده و نیم رفته بودند جلوی پاویون ریاست جمهوری.  صد تا دویست تایی هم از جمعیت استقبال کنندگان رئیس جمهور را دانش آموزان مدارس سلمان فارسی و شهید بهشتی تشکیل می دادند که به خاطر ضایع بودن بیش از حد برشان گرداندند.+ و +

با یکی از بچه ها ساعت یک ربع به دوازده رسیدیم فرودگاه. جلوی درب پاویون هفتاد هشتادنفر از حامیان دولت جمع شده بودند. با بنر و وانت و بلندگو و اینها. پشت سر آنها با مقداری فاصله هم بچه های ما بودند که حدود صد نفر بودند و داشتند بیانیه می خواندند. جمعیتمان تقریبا برابر بود. بچه های ما پلاکارد به دست دو طرف لاین چپ ایستاده بودند و هواداران دولت هم جلوی درب پاویون تجمع کرده بودند.

سری به جمعیت هواداران روحانی زدم. وانتی با بلندگو آورده بودند که روحانی نسبتا مسنی مشغول شعار دادن با آن بود و جمعیت هم تکرار می کردند. وانت دیگری کمی آنطرف تر بود که چهارپنج تا گوسفند در آن بود که وقتی حسن روحانی امد جلوی ماشینشان قربانی کردند. فواد شمس از دانشجویان مارکسیست دانشگاه که در روزنامه دنیای اقتصاد هم مطلب می نویسد را هم دیدم. روز بعدش خنده ام گرفت وقتی دیدم در فیس بوکش نوشته: «تعداد مخالفان لباس شخصی که آمده بودند در حدود ۳۰-۴۰ نفر بود. حامیان #روحانی هم نزدیک به هزار نفر می شدند»++

چند دقیقه ای گذشت و وقت اذان شد. قبل از اون بچه ها می گفتند که بچه دبستانی ها که یک مدت مونده بودن سوار اتوبوساشون می شن و بر می گردند. از اون گذشته بیشتر از یک ساعت و خرده ای تاخیر ایجاد شده بود، اغلب حاضرین در استقبال اعتراضی حدس می زدند روحانی رفته باشه یا اینکه قراره از جای دیگه بره. خلاصه بچه ها مطابق معمول تجمعاتمان، از بلندگو اذان خواندند و تعدادی از بچه ها در همان محوطه به نماز ایستادند. در همین لحظات بود که درب اصلی پاویون باز شد و کاروان ماشین های رئیس جمهور بیرون آمدند. ماشین جلویی که گمانم یک مگان مشکی رنگِ شیشه دودی بود جلوتر بود(همان که به آگاهانه یا ناآگاهانه در رسانه های حامی رئیس جمهور به عنوان ماشین ایشان معرفی شد و عکسش تیتر شرق شد) و پشت سرش ماشین شاسی بلندی بود که رئیس جمهور از سقف بازشوی آن بیرون امده بود و خطاب به جمعیت دست تکان می داد.

جمعیت به شکل تونل ایستاده بودند و هواداران روحانی که حالا ماشین رئیس جمهور در بینشان بود در حمایت از او شعارهای مختلف می دادند: «روحانی مچکریم»، «ناجی ملت آمد» «یاور رهبر آمد» «بازم کلیدو رو کرد/ دنیا رو زیر ور رو کرد»و … . ماشین ها جلوتر که آمدند گوسفندها را جلویشان قربانی کردند.

 ماشین ها از تونل انسانی هوادار روحانی خارج شدند و  وارد جمعیت ما شدند. رئیس جمهور داشت دستانش را تکان می داد که همه بچه ها با شعارهای ممتد مرگ بر آمریکا اطراف ماشین به راه افتادند. من هم چسبیده به ماشین روحانی بودم. چند ثانیه ای که گذشت، محافظ روحانی سرش را گرفت و او را به داخل ماشین هل داد. شعارهای مرگ بر آمریکا همچنان ادامه داشت. ماشین چندمتری که جلوتر آمد به صف نماز بچه ها رسید و اصرار داشت که باید رد شود. بچه ها سعی کردند ماشین را که راننده اش بر گاز دادن تاکید داشت متوقف کنند. یک نفر اینجا خودش را جلوی ماشین انداخت و سعی کرد جلوی آن دراز بکشد. بچه ها خیلی ناراحت شده بودند از اینکه ماشین آقای روحانی مگر نمی دانست که اینجا بچه ها دارند نماز می خوانند؟ از طرفی لاین کناری خالی بود و براحتی ماشین ها می توانستند از آن خط حرکت کنند. اما متاسفانه صف بچه ها را شکستند با ماشین و خدا رحم کرد که اتفاقی جز پاره شدن لباس برای بچه ها پیش نیامد.

خلاصه با لطایف الحیلی که چندان هم لطیف نبود نماز را به هم زدند و ماشین رئیس جمهور یکدفعه پرگاز رفت و چند متر جلوتر از جمعیت قرار گرفت. یکدفعه من دیدم تقریبا از ته جمعیتِ ما یک لنگه کفش پرتاب شد. لنگه کفشی که با ماشین رئیس جمهور هفت هشت متر فاصله داشت و در بین جمعیت خودمان به زمین افتاد و در آن جمعیت هم اصلا به چشم نیامد و من و یکی دونفری که دیدیم با خودمان گفتیم اوه اوه! این دیگه کار کدام احمقی بود! خوب شد به کسی نخورد. آخر قضیه که آمدیم برویم دیدم یکی لنگه کفشی دستش بود و می گفت وسط جمعیت افتاده بوده.

خلاصه تیم ماشینهای رئیس جمهور رفتند و ما بودیم و جمعی از هواداران روحانی. تقریبا حدود بیست دقیقه یا نیم ساعتی ما و آنها روبروی هم و قاطی با هم شعار میدادیم. شعار اصلی ما «مرگ بر امریکا» و «منفعت ملی ما گم شده/ آیا عمل به حرف مردم شده» بود و آنها هم همان شعارهای «درود بر روحانی» و اینها. عکاسها و فیلم بردارها هم ریخته بودند لابلای جمعیت و عکاسی می کردند. عکس صادق شهبازی در حال دادزدن هم که معروف شد همینجا گرفته شد.+

نکته قابل توجه این بود که نه از ابتدای حضور بچه ها تا آخر ماجرا، همانطور که خانم باران کوثری هم گفته، هیچ چالش و تنشی بین طرفین بوجود نیامد.+

به خاطر صدای تقریبا بلندی که دارم در شعارها کمک حال صادق شهبازی بودم. یک دفعه اونها شعار دادند که «ابالفضل علمدار/ روحانی رو نگه دار» وقتی این را گفتند من در جواب تیکه ی اول خطاب به جمعیت گفتم «خامنه ای نگه دار»

تا این را گفتم صادق شهبازی آمد و گفت: نه نه نه! شعار رو تقابلی نکنید! فقط مرگ بر آمریکا!!!

دیگر هم ما خسته شده بودیم و هم هواداران دولت؛ قرار شد کار را تمام کنیم. صادق شهبازی آخرین شعار را بلند فریاد زد: «هموطن هموطن/ ما همه با هم هستیم»

…………………………………………