چند نکته جالب از زندگی مردم ایتالیا

ایتالیا، کشوری در جنوب اروپا با ۶۰ ملیون نفر جمعیت و موقعیت آب و هوایی معتدل می باشد که جزو گروه هفت کشور صنعتی جهان می باشد. طبق آمارها بیش از سی و اندی هزار ایرانی دارای اقامت رسمی در ایتالیا هستند که از این تعداد، حدود شش هزار نفر، دانشجو می باشند. مطالب زیر از مشاهدات عینی می باشد.

روال کلی جهان این است که تا رنج تحمل نکنی گنج نبینی! اگر اروپا در وضعیت زندگی بهتری نسبت به برخی قاره ها قرار دارد، نخست به دلیل تلاش مردم و دیگری به دلیل چپاولگری دولتمردان است.

درباره تلاش مردم باید گفت که اروپایی ها به راستی سخت کوش و صرفه جو بوده اند که به چند نمونه آن اشاره می شود:

– شاید بیشتر مردم شهر رویایی بولزانو در شمال ایتالیا، دوچرخه سوار باشند تا خودرو سواران؛ والدین دوچرخه سوار می شوند و کودک شان را در سبدی گذاشته اند که بر ترک دوچرخه نصب شده است. با خودم می گفتم اگر کسی در برخی جاها اینگونه بچرخد، مردم با طایفه اش وصلت نمی کنند! اما برخی که می خواهند اروپایی شوند، عادات یک عده خاص از اروپایی ها به خود می گیرند.

– صرفه جویی در عمق معماری و خانه سازی آنان نفوذ کرده است؛ تقریباً پنجره های تمام خانه های مردم ایتالیا کرکره خاصی به اسم «تَپَّرِلَا: Tapparella» دارد که عایق حرارتی قدرتمندی در برابر نفوذ سرما می باشد؛ این عایق سبب کاهش نفوذ آلودگی صوتی و نوری نیز می باشد؛ از نگاه برخی از غربزده ها شاید تپرلا خیلی بی کلاس هم باشد!

– استفاده گسترده از حمل و نقل عمومی که عاملی برای مطالبه عمومی جهت بهبود خدمات و زمان بندی آن نیز می باشد، سرعت جابجایی، کاهش حجم تردید (ترافیک) کاهش آلودگی هوا، صرفه جویی در سوخت و … از مزایای ان است. اگر چند استاد دانشگاه و حوزه و صاحب قلم و سخن و مسوول میبدی هم از حمل و نقل عمومی استفاده کنند، وضعیت حمل و نقل عمومی میبد ارتقاء زیادی می یابد.

– برای من به عنوان یک ایرانی خیلی جالب بود که در سرمای زمستان، در منزل یک نفر از طبقه متوسط ایتالیا بگذرانم که دمای آن بر روی ۱۸ و نیم یا ۱۹ تنظیم شده است؛ لِک لِک می لرزیدم! چاره در لباس گرمتر در منزل و حتی در هنگام خواب بود!

– نور اتاقها در ایتالیا بیشتر شبیه نور ماه است تا خورشید؛ واقعاً نور، نور شبانه است؛ به همین علت، نیاز به چراغ مطالعه بوده است. نور محیط شهری و کوچه و خیابان ها هم نوری شبانه است. اما ایرانی ها خانه و شهر و بیابان را در نور ور می کشند؛ به گونه ای که گاه نور خیابان های ما بیش از نور اتاق مطالعه اروپایی ها است.

– به محض این که از اتاقی خارج می شوند، چراغش را خاموش می کنند.

نابرده رنج گنج میسر نمی شود