ابن هم نتیجه نخریدن برنج ما !

• احمد کریمی/ حکمت ما

جمعه شب ۲۰ دیماه است در خانه اقوام، در حالی که همه مجذوب و شیدای صفحه جادو شده اند، “آغازی بر یک پایان” شهید آوینی را مطالعه می کنم…

پیامکی رسید که: بزن شبکه ۱ می خوان ۱۱۰ میلیون تومان بدهند به یک نفر…

از دیگران درخواست کردم شبکه ۱ را بگیرند و کمی از برنامه اهدای جایزه برای خرید برنج ” …” را مشاهده کردم…

نمی دانم چند نفر میخکوب این برنامه در جای جای این کشور پهناور هستند، اما با همه وجود تاسف خوردم که ببین کار ما به کجا رسیده است که، وقتی همه مردم ما(چه آنها که وضعیت مالی خوبی دارند، چه متوسط های جامعه و چه فقیران و مستمندان ما) به نوعی، گوشه ای از ذهن و فکرشان، مشکلات اقتصادی است، به همین راحتی دل خیلی ها را می سوزانند، که چه؟ که بفهمانند برنج ما را نخریدید، این هم نتیجه اش !!!

نمی دانم چند فقیر در این کشور، پای تلویزیون های رنگ و رو رفته خود نشسته اند – که حتماً‌ و مطمئناً به ماهواره و شبکه های دیجیتال دسترسی ندارند – و این برنامه را می بینند…؟

مطمئنم آنها که به نان شب خودشان محتاجند، و مدت ها یک بار چشمشان به غذای پخته شده می افتد، امشب تا وقتی بیدار هستند، به این فکر می کنند که اگر ما آن برنده بودیم، دیگر لازم نبود پدر پیرمان، پدر علیلمان، مادر زجر کشیده دردمندمان، برادر جا مانده از درس و مدرسه‌امان، یا خواهر جا مانده از ازدواجمان، با هزار خفت و بدبختی، یک تکه نان برایمان به زور تهیه کند …

امشب شب به امامت رسیدن امام مهدی (عج) است و باید شب خوبی برای ما باشد، کاش داعیه داران انتظار، کمی عقل شان را از حالت آکبند خارج کنند تا بفهمند یک برنامه به ظاهر ساده که با لطایف الحیل، و اضافه کردن یک عدد هنرپیشه معروف اینگونه پر مخاطبش می کنند، می تواند عامل بسیاری از سرخوردگی ها و انحراف ها باشد…

– این سوال را مرتب از خود بپرسید که آیا همه مردم می توانند این امکانات را داشته باشند و به این پول ها برسند؟

– آیا نیاز است برای کمک به فروش بیشتر یک بنگاه تولیدی یا اقتصادی، و به خاطر پولی که برای این تبلیغ به جیب شما می رود (خدا نکند آمارش منتشر شود)، اینگونه از رسانه سوءاستفاده کنید؟

– چقدر به فکر آنها که این موقیت برایشان پیش نیامده است و صد در صد محتاجند، بوده اید؟؟؟

– اگر ادعای شیعه بودن دارید، چقدر با اخلاق مولایتان، امیرالمومنین(ع) آشنا هستید ؟!؟

فرمود:

من اگر می خواستم، می توانستم از عسل پاک، و از مغز گندم، و بافته های ابریشم، برای خود غذا و لباس فراهم کنم. اما هیهات که هوای نفس بر من چیره گردد و…. در حالی که در “حجاز” یا “یمامه” کسی باشد که به قرص نانی نرسد، و یا هرگز شکمی سیر نخورد، یا من سیر بخوابم و پیرامونم شکم هایی که از گرسنگی به پشت چسبیده، و جگرهای سوخته وجود داشته باشد …(نامه ۴۵ نهج البلاغه)