آمریکا تحریم کرد ولی ما مهربانی کنیم!

کی از نویسندگان دائمی سایت خبرآنلاین که سابقه طولانی در ارائه تحلیل‌های تاریخی و عجیب دارد، در جدیدترین مطلب فوق تحلیلی خود، ضمن تایید عهدشکنی واشنگتن درباره توافق ژنو، خواستار مهربانی و عدم واکنش ایران در قبال این مساله شده است!

متن کامل این یادداشت به شرح زیر است:

هنوز دقیقا نمی دانم چه اتفاقی افتاده اما در همین خبرآنلاین خودمان خواندم که ظاهرا آمریکایی ها ناجوانمردی کرده اند و در گرماگرم مذاکره و توافقات ژنو و فضای صلح و آشتی، تحریم های جدیدی علیه ایرانی ها وضع کرده اند.

احتمالا تحریم کنندگان همان کسانی هستند که از فضای قهر و خشونت سود می برند واگرنه بعید به نظر می رسد گروهی که همه سعی و تلاش خود را به کار گرفت تا مشکلاتش را با ایران از طریق گفت و گو و مذاکره حل کند یک دفعه بزند زیر همه چیز و قاعده بازی را از اصل و اساس به هم بریزد. این وضعیت خیلی چیز عجیبی نیست، به ویژه برای ما ایرانی ها فهمیدنش خیلی دشوار نیست. در این جا هم پیدا می شوند کسانی که از بحران و جنگ و خشونت، سود های کلان نصیبشان می شود و اصلا با شنیدن کلماتی مثل: تهدید و تحریم و تسخیر و …ششان حال می آید. آن ها وقتی می شنوند آمریکایی ها ما را مجددا تحریم کرده اند خوشحالی شان مضاعف می شود. یکی به این به دلیل که در فضای آرام و منطقی حرفی برای گفتن ندارند و گوشی برای شنیدن حرف های آن ها یافت نمی شود و دیگر این که گمان می کنند تندروی آمریکایی ها توجیهی است برای رفتار گذشته آن ها و دلیلی موجه برای سرکوفت زدن به دولتی که دعوی خرد و اعتدال دارد. آن ها به صراحت می گویند:” دیدید آمریکایی ها زبان آدمیزاد سرشان نمی شود و هرچه با آنان نرم تر و مهربانانه تر سخن بگویید وحشی تر و درنده تر می شوند. سزای آمریکایی ها یکی همانند احمدی نژاد است که به آن ها بگوید آن قدر قطعنامه صادر کنید تا قطعنامه دانتان پاره شود”. این دوستان حرفشان این است: حالا که آمریکایی ها عزمشان را جزم کرده اند تا به هر بهانه ای با ما دشمنی کنند پس چه بهتر که به جای نرمی و مهربانی، درشتی پیشه کنیم. به عبارتی دیگر حالا که قرار است طرف بزند دخلمان را بیاورد حداقل چهارتا لیچار بارش کنیم بلکه دلمان خنک شود. ظاهر حرف خیلی بی ربط نیست اما اندکی تامل کنیم. آیا واقعا در مقابل بی منطقی و قلدری باید به دشمن تاسی کرد و همانند او رفتار کرد؟ کدام آموزه دینی و ملی و شرعی و اخلاقی ما را به چنین رفتاری رهنمون می کند؟ اگر قرار باشد ما نیز هم چون کسانی که آن ها را به زورگویی و ددمنشی متهم می کنیم سخن بگوییم و رفتار کنیم پس چه تفاوتی میان ما و آن هاست؟ به قول شاعر:

گر بد کنم و تو بد مکافات دهی

پس فرق میان من و تو چیست، بگو

ما اگر دعوی اخلاق و صدق و راستی داریم اتفاقا باید در چنین هنگامه ها و آزمون های دشواری این دعاوی را به نمایش بگذاریم. بله، ممکن است رفتار ما چیزی را در دشمن تغییر ندهد اما اگرحقیقتا معتقدیم که ما مامور به تکلیفیم و نه مامور به نتیجه، باید به آنچه درست است عمل کنیم. در ثانی ما با رفتار درست و منطقی چیزی را از دست نداده ایم و نه تنها از دست نداده ایم که در منظر منصفان عالم حقانیت خود را اثبات کرده ایم. و از همه مهم تر این که حجت را بر قرت های زورگو تمام کرده ایم و این دستاورد اندکی نیست. دستاوردی که فقط و فقط از طریق خردورزی و اعتدال به دست خواهد آمد و نه از راه فحاشی و متلک پرانی و سردادن شعارهای توخالی.