شهیدان مدافع حرم، بیچارگی‌ ما را عیان کردند/ تخصص بدون تعهد در کجای دین مورد تایید بوده است؟

چه حکایت غریبی ست، اهل کشوری باشی، در کشور دیگری زندگی کنی،‌ و برای آرمان‌هایت در کشور سوم جان خود را از دست بدهی…

و چه حکایت عجیب و غریبی‌ست، اهل کشوری باشی، در آن به نان و نوا برسی، به تو اطمینان کنند و بر منصبت بنشانند، و تو، آغوش بر دشمنان آن نظام و مردم باز کنی و خط و مرزت را با آنها یکی کنی…

شهدای مدافع حرم، عجب خط و نشانی برای ما به جا گذاشته اند، آنها که برای دفاع از حریم انقلاب اسلامی – و نه فقط حرم- کیلومترها دورتر از خانه و کاشانه و شهر خود، در میان فوج عظیم دشمنان وحشی و گرگ‌صفت به میدان رفته‌اند و این روزها در جای جای این کشور، پیکرهای به خون خفته‌اشان باز می گردد و تو گوئی اینان انسان‌هایی از جنس نور بوده‌اند که با رفتن به حریم خورشید، آبرویی دیگر یافته‌اند.

از میان این دسته گل‌های پرپر شده، انگار بچه های تیپ فاطمیون، موجب خجالت‌زدگی بسیاری از ما شده‌اند و شاید سند خیانت برخی دیگر؛ چه، برخی همه‌چیزشان از نظام اسلامی است، زندگی و حیاتشان تابع امنیت و آبرویی است که نظام اسلامی و انقلاب نصیب‌شان کرده،‌ اما همیشه مدعی و طلبکاری بر مظلومیت انقلاب بوده‌اند، و هر چه نظام اسلامی به آنها فضای امنیت بیشتری داد، آنها بیشتر بر این موجودیت مقدس تاختند …

گروهی دیگر اما، فقط بیچاره اند، و مشکل‌شان بیش از این‌هاست، چشم بستن بر خیانت اینان، و حتی در برخی از مواقع تایید آن، که دست کمی از خیانت ندارد، حماقتی بزرگتر شده است که دامن ایشان را گرفته است. گاهی این حماقت،‌ رسانه‌ای می‌شود ! و گاهی در جلسات و میتینگ‌ها می ماند !!!

باید بر سرشان فریاد کشید: رفقا،‌ جبهه جنگ امروز ما با دشمنان نظام اسلامی، به حد و مرزی رسیده است که دیگر جای مصلحت اندیشی و چشم بستن بر انحراف بزرگ و کوچک برخی نیست.

رفقا،‌ تخصص بدون تعهد، از هر کسی و با هر سابقه ای که می خواهد باشد، هیچ‌گاه مورد تایید دین و انقلاب نبوده و نیست، چه، از قاضی شریح گرفته تا بنی صدر،‌ متخصصینی بوده‌اند که اخلاق و رفتارشان موجب ساقط شدنشان شد…

رفقا، مصلحت اندیشی تا کی و چه زمانی؟! تا زمانی که زیر دست و پای فتنه ذلیل شویم و بر ما قدرت یابند؟! تا زمانی که با لگد دشمنانمان از خواب غفلت بیدار شویم؟! تا کی…؟

هیهات …