دشمنی با خدا در لحظه مرگ

• صابر آقایی میبدی

شاید شنیده باشید بسیاری از علما بهترین دعا را عاقبت بخیری می دانند، چه در زندگی دنیا و چه در لحظه ی جان دادن.

چه خوب است مومن در لحظه مرگ خود خداپرست باشد و عاقبت بخیر شود اما بهتر است بدانیم همانطور که انسان در دنیا با دیگران رابطه ی دوستی یا بغض و کینه پیدا می کند با خداوند هم در هر لحظه نگرش و ارتباطی متفاوت دارد و آن هم بستگی دارد به میزان عمق رابطه اش با خدا. به همین جهت خواندن نماز آن هم با نظم بسیار تاکید شده است و توصیه به ذکر مداوم از سفارش‌های موکد است تا از یاد و ارتباط با خدا غافل نشویم و یک دوستی با معبود پابرجا داشته باشیم.

کمی فکر کنیم، اگر ما صاحب یک چیز کم ارزش باشیم و آن چیز دزدیده شود و یا توسط کسی به زور از ما گرفته شود چه مقدار ناراحت می شویم؟ احتمالا خیلی کم. حال اگر آن چیز باارزش باشد مثلا خودرو یا طلا و جواهرات که حتی بدون وجود اینها زندگی از ما ساقط نمی شود اگر از ما گرفته شود چقدر ناراحت می شویم؟ به احتمال زیاد خیلی ناراحت می شویم و شاید اصلا با آنکس که از ما می گیرد درگیر شویم و بغض و کینه او را نیز به دل بگیریم.

ما ادمها در دنیا مالکیت بسیاری از چیزها را داریم که برایمان باارزش تلقی می شود. خانه، خودرو، پول، طلا ، فرزند و… هرکدام بنحوی برای ما باارزش هستند و حاضر نیستیم آنها را مفت و مجانی از دست بدهیم حتی در هنگام مرگ!

در هنگام مرگ ما باید تمام دارایی خود را زمین بگذاریم و کوچ کنیم. دلبسته‌های خود را فراموش کنیم و آنقدر سبکبال باشیم تا بتوانیم براحتی پر بکشیم و به اصل خود بازگردیم. حال اگر دلبستگی ما به مال دنیا بگونه ای باشد که حاضر به از دست دادن آنها نباشیم، هرچیز و هرکس که بخواهد آنها را از ما بگیرد و ما را از دارایی خود که در دنیا جمع کرده ایم فاصله بیاندازد، ما را ناراحت می کند حتی گرفته شدن بوسیله مرگ توسط خداوند!

آری انسان در لحظه مرگ خود اگر نتواند از اموالی که خداوند بعنوان امانت به او مالکیت عرضی داده است دل بکند، با خدا هم بغض و عداوت پیدا خواهد کرد و عاقبت بخیر نخواهد شد.

چه خوب است مراقب دلبسته های دنیوی مان باشیم و لحظه ای بیاندیشیم که چقدر آمادگی داریم زندگیمان و تمام دار و ندارمان را به خدا پس دهیم…!