چرا وقتی امام(ره) قطعنامه ها را ورق پاره نامید، کسی به او حمله نکرد؟!

همه این سخنرانی احمدی نژاد را یادشان هست که قطعنامه های شورای امنیت را کاغذپاره خواند:

شما فکر می کنید که اگر جمع شوید و کاغذ پاره صادر کنید، می توانید جلوی ملت ایران را بگیرید، شما بیست و هشت سال مخالفت کردید، محاصره اقتصادی، تحریم و فشارهای سیاسی را انجام دادید، اما امروز ملت ایران هسته ای است و اگر باز هم تکرار کنید، حاصل آن را خواهید دید و بدانید این حرکت شما بر اراده ملت ایران اثری نخواهد داشت.

خیلیها پس از این سخنرانی رییس جمهور سابق هجمه بسیار سنگینی علیه وی آغاز کردند و او را بخاطر آن به شدت تخطئه کردند و این حملات تاکنون نیز ادامه دارد و به واسطه آن توهین و تحقیرهای زیادی نثار احمدی نژاد شده است.

آنچه مهاجمان به این سخنان، به عنوان دلیل اعتراض خود بیان میکنند آن است که احمدی نژاد با این حرفها مدعی شده تحریمها تاثیری در زندگی مردم نداشته درحالیکه به وضوح این تحریمها کشورمان را تحت الشعاع قرار داده است.

اما آنچه به منطق مخالفان خدشه وارد میکند آن است که کاغذپاره خواندن یک چیز به معنای بی ارزش قلمداد کردن آن است و آنچه احمدی نژاد بر آن تاکید کرده بی ارزشی این قطعنامه ها نزد مردم ایران است نه عدم تاثیر آن.

اما مهمتر اینکه احمدی نژاد اولین فردی نیست که چنین جملاتی را به کار می برد. پیش از او رهبر عظیم الشان انقلاب، حضرت امام خمینی ره نیز عینا چنین جملاتی را بر زبان آورده بود اما مهاجمان پیش گفته کلمه ای در این باره سخن نمیگویند!

در صفحه ۳۸۱ از جلد ۱۶ صحیفه امام آمده:

ملت ایران به پیروى از قرآن کریم و اسلام بزرگ، راه چاره را یافت و رژیم آمریکایى پهلوى را پس از فریادها و اعتصاب‌ها با مشت و دندان در مقابل تانک‌ها و مسلسل‌ها از پاى درآورد، و صدام جنایتکار و حزب مشرک او را با ایمان و قیامِ لله از پاى درآورد، و صدام بلند پرواز را که لاف سردارى قادسیه میزد به دریوزگى و ذلت کشاند، و تمام توطئهها را با هدایت الهى در نطفه خفه کرد و اکنون نیز از پاى نمىنشیند تا آنچه از روز اول به عنوان غرامت و براى تأدیب مجرم خواست جامه عمل پوشد، و تصمیمات شوراى امنیت و سازمانهاى بى ارزش را جز ورق پاره هایى در خدمت «وتو» کنندگان نمی داند…

احمدی نژاد در دوران ریاست جمهوری اش اشتباهات زیادی داشت اما این به معنای آن نیست که مجاز باشیم تمام فعل و قولهای او را از دم بد و زشت تلقی کنیم و خود را محق به تخریب بی محابای وی بدانیم.