شبکه های مجازی و کم معنایی در هجوم اطلاعات

امروزه شبکه های مجازی و اجتماعی و نرم افزارهای نوین ارتباطی، امکان انتشار سریع اطلاعات را برای ما در هر عرصه ای مِن جمله در عرصه و قلمرو دین و معارف دینی و عرفان و سیر و سلوک و تعلیم و تربیت فراهم کردند. پیام‌(چه صوت، چه تصویر و چه متن) مستقلاً واجد معنایی است.
از چه زمانی ما این معنا را درک می کنیم؟ رسیدن به این معنا، نیاز به تشرف دارد. در شبکه‌های اجتماعی این پیام ها مسلسل وار و با تکرار زیاد به سمت ما هجوم می آورد. اتفاقی که می‌‌افتد نوعی همه چیز خواری است.
این همه چیز خواری، ما را دچار سوء هاضمه در درک می‌کند. پیام های که مسلسل وار به ما می‌رسد از معانی تهی می‌شوند؛ در واقع ما با دنیایی با اطلاعات بیشتر و معانی کمتر مواجه شده‌ایم.
مشکل امروز ما، مشکل اطلاعات نیست؛ مشکل ما، تشرف حاصل نکردن به معانی پیام هاست. ما وقتی وارد شبکه های نوین ارتباطی میشویم با همنشینی معانی متعارض مواجه می شویم. همنشینی پیام ها و سرعت ظهور پیام ها در مقابل ما باعث شده تشرف به این پیامها را از دست بدهیم و در واقع از پیامها معنا زدایی بشود. این معنا زدایی نوعی نهیلیسم ناشی از تکنولوژی های نوین ارتباطی است.
به عبارتی گاهی صدها پیام را که واجد معنایی معنوی و تربیتی است در کنار هم و با سرعت دریافت می‌کنیم ولی معنای آنها فرصت ته‌نشین شدن در ذهن را پیدا نمی‌کند. از طرفی همنشینی پیام‌ها مقدس با پیام‌های مبتذل، به نفع ابتذال است…