روایتی شگفت‌انگیز از مهاجرت درنای سیبری به ایران

درناهای سیبری هر ساله هزاران کیلومتر را از سیبری مهاجرت می کنند و اول بهار بر می گردند. از سال ۱۳۵۴ به بعد، هر سال گزارش سفر درناها به ایران ثبت می شود و هر سال تعدادشان کم تا جایی که از نسل آن ها تنها یک درنا باقی مانده است؛ امید نادیوژنی. این نام ایرانی- روسی که نادیوژنی به عنوان فامیلی و به معنی امید بخش می باشد، برای آخرین باقیمانده یک نسل انتخاب شده است. پرنده ای که یک نفره به ایران مهاجرت می کند و تنها باقیمانده درنای سیبری مهاجر به ایران می باشد.

البته برای درناهای سیبری فقط ایران جای زمستان گذرانی نیست، چین نیز میزبان گروه های دیگری از چند هزار درنای مهاجر سیبری است که تعدادشان به بیش از ۳۲۰۰ قطعه می رسد. این تعداد به همین یک قطعه درنای سیبری مهاجر به ایران، کل موجودی درنای سیبری در دنیا است.
مشکل درنای سیبری آن قدر بالا گرفت که پروژه ای بین المللی با بودجه ۱۰ میلیون دلاری را برای نجاتش شروع کردند. پروژه ای که نتوانست برای نجات مهاجرین به ایران کاری انجام دهد.

جفت درناها بسیار به هم وفادارند. وقتی درنای سیبری همسری برای خود بر می گزیند تا آخر عمر با او می ماند و هرگز از او جدا نمی شوند. نکته جالب این است که درناها هرگز از اعضای خانواده شان همسری انتخاب نمی کنند. به همین دلیل است که درناها پراکنش ژنتیکی بالایی دارند.

امسال هم امید برای ششمین بار تک و تنها از زادگاهش در سیبری به ایران آمد تا در تالاب ها و شالیزارهای فریدون کنار استان مازندران، زمستان را بگذراند.

با تشکر از مهندس شکوهی/ برگرفته از مجله وزین “سرزمین من” شماره های ۱۷، ۴۱ و۵۱