نامه منتشرنشده مرحوم یحیی‌زاده به رهبر انقلاب درباره وضعیت ناگوار مجلس

• مرحوم حجت الاسلام و المسلمین یحییزاده در ابتدای مجلس نهم نامه‌ای به رهبر انقلاب می‌نویسد و طی آن از نابسامانی‌هایی که در مجلس مشاهده نموده با ایشان درددل می‌کند. در پایان این نامه مرحوم یحیی‌زاده از رهبر معظم انقلاب درخواست می‌کند که اگر نامه را خود ایشان ملاحظه نمود، چفیه‌شان را به نشانه دریافت این نامه جهت تبرک ارسال دارند که البته از طرف مقام معظم رهبری و دفتر معظم‌له چفیه‌ای برای مرحوم یحیی‌زاده ارسال شد و علاوه بر آن در دیداری که رهبر انقلاب در خرداد ۹۱ با نمایندگان مجلس نهم داشتند، مطالب نامه مرحوم یحیی‌زاده نیز به صورت غیرمستقیم، منعکس شد. اینک به مناسبت چهارمین سالگرد درگذشت مرحوم یحیی‌زاده بخش‌هایی از این نامه بسیار خواندنی و منتشرنشده را که فرزند آن مرحوم در هفتمین همایش جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی شهرستان میبد قرائت نمود برای اولین بار در این رسانه منتشر می‌شود.

رهبر معظم! من به افتخار تقلید از حضرتعالی نیز مفتخرم و از این رو برای دغدغه‌هایی که مطرح خواهم کرد، از این نگاه نیز به دنبال انجام وظیفه شرعی خود هستم… مواردی را به استحضار می رسانم:

۱٫ در دو دروه مجلس هفتم و هشتم، حرص و ولع برای رفتن به سفر خارجی، بارها و بارها مشاهده کرده‌ام. این حرص و آز را حتی در بین اصولگرایان و بعضی از همکسوتان نیز دیده‌ام! بارها بر سر سفر خارجی رقابت و مسارعه و مسابقه دیده ام. حتی برای میزان حق ماموریت نیز گاهی انتقاد و گاهی به شکل زشتی چانه زنی برای آن را مشاهده کرده ام.

آیا باور می فرمایید که به بهانه بررسی وضعیت رایزنی فرهنگی، تقریبا اکثر اعضای کمسیون فرهنگی سفرهای متعدد و طولانی به کشورها داشته اند! … باور می فرمایید یکبار با گوش خود شنیدم یکی از نمایندگان بسیار پرادعا در دینداری، به دبیر کمیسیون سفارش می کرد هر طور شده یحیی زاده را هم به یک سفر خارجی اعزام کنید! و استدلال می کرد مردم بدانند او به این سفرها نرفته، برای ماها خوب نیست! البته بنده این افتخار داشته ام که در دو دوره، هیچ سفر خارجی نداشته ام. حتی فرصت روحانی کاروان حج و عمره نیز که تا قبل از وکالت از ان استفاده می بردم هرگز استفاده نکردم و تنها با پول شخصی و با پاسپورت عادی، سفری به عتبات همانند همه مردم و عمره نیمه تمام آن هم در ایّام تعطیل تابستان داشته‌ام…

۲٫ تاخیر و غیبت ها در دوره هشتم به شدت افزایش یافت. در همان سال اول دوره هشتم وضعیت به شکلی شد که در نطقی در مجلس تاکید کردم گویا سال اول دوره هشتم، سال پنجم دوره هفتم است! تقریبا تمام غایبین در اکثر موارد و بعد از تاخیر و غیبت، به راحتی فرم مرخصی گرفته و تحویل داده و بعداً افتخار می کنند هنوز هیچ غیبتی نداریم!

اینجانب که در دوره هفتم و هشتم، مجموعا حدود سه روز مرخصی، آن هم برای سفرهای دولت به استان داشته ام، بارها از هیئت رئیسه و از جمله آقای دکتر لاریجانی خواستم در پایان دوره، کارنامه حضور و غیاب نمایندگان را ارائه کنند تا موکلین ما بهتر بتوانند در این زمینه در مورد ما قضاوت کنند ولی بعدا از اعضای هیئت رئیسه شنیدم که وقتی در جلسه هیئت رئیسه موضوع مطرح شده، به دلیل اینکه با انتشار این کارنامه، بسیار از آنها ناراحت می شوند، با چنین درخواستی موافقت نگردیده که البته چون من به نحوی در این زمینه ذینفع بودم دیگر بیشتر این پیگیری نکردم.

[محور سوم در مورد برخی از بذل و بخشش هایی هست که به نمایندگان مجلس و حتی برخی از کارمندان مجلس می شده است. ایشان در پایان می نویسد:]

بنفسی انت یا مولای!

چرا باید یک طلبه و یا یک فردی که خیلی عادت به این امور نکرده است، همواره در هنگام حضور در مجلس در این سالها احساس کند نمی تواند در این مسیر از حرام خواری پرهیز کند! تکلیف چیست؟ ما را نجات دهید!