تحمل پیروزی‌ایران رانداریم پس‌به قانون‌جنگل روی‌می‌آوریم!

• رابرت فیسک/ نویسنده و روزنامه نگار شهیر انگلستان

من به اندازه کافی مسن هستم که خاطره جنگ ایران و عراق را به یاد بیاورم. زمانی که عراق به عنوام متحد آمریکا از گاز شیمیایی علیه کردها در حلبچه استفاده کرد و در واکنش به این اقدام رژیم صدام حسین در بغداد سقوط نکرد. در واقع، این اقدام تا سال ۲۰۰۳ به تعویق انداخته شد، و در زمانی که دیگر صدام هیچ سلاح شیمیایی در اختیار نداشت به این کابوس پایان داده شد.

حتی من به یاد می آورم که سیا ایران را نیز مسئول شیمایی شدن حلبچه معرفی کرد! دروغی مصلحتی که تمرکز آن بر دشمن آمریکا بود و دشمنی که صدام به نمایندگی از آمریکا تن به جنگ با آن داده بود. هزاران – و نه صدها نفر – در حلبچه کشته شدند اما باید گفت روزهای متفاوت، استانداردهای متفاوتی نیز دارند.

اما آیا این عراق نبود که از گاز شیمیایی علیه ارتش ایران استفاده کرد؟ البته که این اقدام را انجام داد. من مجروحان این بمباران شیمیایی را از نزدیک دیدم و در این زمینه به واشینگتن گزارش دادم. هزاران سرباز ایرانی در جنگ ایران و عراق کشته شدند و بر اثر برخورد با گازهای شیمایی با مسمومیت های جدی مواجه شدند. در آن زمان گزارش سازمان ملل در مورد استفاده از سلاح شیمیایی بسیار واضح تر از آن چیزی بود که امروز در مورد سوریه وجود دارد.

ما در سوریه چه می کنیم؟ پس از اینکه هزاران نفر در تراژدی سوریه جان خود را از دست داده اند، اکنون کشته شدن چند صد نفر در سوریه به بحران جهانی تبدیل شده است؟ فاجعه است. غیر قابل درک است. اما حقیقت دارد. شاید ما باید این جنگ را در سال ۲۰۱۱ یا ۲۰۱۲ انجام می دادیم اما چرا اکنون به فکر سوریه افتاده ایم؟

فکر می کنم دلیل این امر را بدانم. من گمان می کنم که ارتش بشار اسد اکنون در حال چیره شدن بر مخالفانی است که ما در حال رساندن اسلحه به آنها بوده ایم. بشار اسد با کمک حزب الله لبنان که تحت پشتیبانی جمهوری اسلامی قرار دارد، با معارضان در قصیر برخورد کرد و شاید در حال عقب راندن آنها به سمت شمال حمص باشد. ایران نیز بیش از هر زمان دیگری در سوریه نفوذ دارد تا از دولت بشار محافظت کند. بنابراین پیروزی بشار به منزله پیروزی ایران خواهد بود و غرب تاب پذیرش پیروزی ایران را ندارد.

اگر بخواهیم یاوه گویی های واشینگتن، لندن، پاریس و دیگر کشورهای جهان متمدن را گوش کنیم، مدت کوتاهی  تا به آتش کشیده شدن سوریه زمان باقی است. این شاید یکی از دردناک ترین تجربه ها و شرم آورترین آنها، برای منطقه باشد.