هفت رباعی بسیار زیبا از شاعر میبدی

۱-در جمع  ستارگان به  راه  افتادی            در طول مسـیر خود به ماه افتادی

خورشید شدی،نور تو بی پایان بود           از چاله در آمدی به   چاه   افتادی

۲-

مرغ سحراز نغـمه”ماهور”خـوش  است       چشمان شما همیشه مخمور خوش است

نزدیک به من  نمـی شوی  حق  داری؛      آواز  دهـل شـنیـدن ، از دور خــوش  است

۳-

از دست خـودش گــلایه دارد ایـــن مـرد             بــوی نفـسش گُل آیه دارد ایـن مــرد

خورشید دم صبح به چشمش می خورد           انـــدازه ی سـرو، سایه دارد ایـن مــرد

۴-

از شاخه خود شکسته تر می خواهـم          یک لانه پُر از سکوت و پَر می خواهم

من کــهنه درخت پیــر بــودم یک عــمر         امـروز به دست تـو، تبـر مـی خواهـم

۵-

می آمد و گیسوان خود بافته بود         چتری که به روی برف، انداخته بود

هم می بَرد و می بُرد و می بازد         او  دلـبــر دلـــبردۀ  دلـبـاخــته  بود

۶-

لختی بنشین ، که راز  دارد  با تو           یک سینه غزل  نیاز  دارد – با  تو

کوتاه مکن قصه  زلفی که شکفت          ایـن قصه ســر دراز دارد با تو…

۷-

هرآینـه در آینـه پیــدا شـده ای           زیبــایــی را ، محـو تمــاشـا شـده ای

بایـد به حـساب ماه زیبا برسم           از بس که تو بی حساب زیباشده ای