تعطیلات دولت، زهر هلاهل برای بهره وری کشور

از کرونا به بعد گویا قبح تعطیل کردن ادارات و دستگاههای دولتی کاملا ریخته و هر بار به کمترین بهانه‌ای کارمندان دولت معاف از حضور در سرکارشان می‌شوند.
این را اضافه کنید به آنکه از قدیم الایام بهره‌وری دولت در ایران بسیار پایین بوده و مالیات و درآمدهای کشور خرج تنبلی و کم‌کاری مفرط او می‌شده و حالا با این تعطیلی‌های مکرر همان بهره‌وری ناچیز هم کمتر و کمتر خواهد شد.
طنز تلخ ماجرا آنجاست که دولت با همین تعطیل کردن‌های مداومش در واقع اذعان دارد که چندان کارآمد نیست؛ چه اینکه نوعا به سراغ بخش خصوصی و بنگاههای اقتصادی به خصوص کارگاهها و کارخانه‌های بزرگ نمی‌رود و صرفا به بستن دَرِ دستگاههای زیرمجموعه خودش اکتفا می‌کند و این سوال را ایجاد می‌کند فرق کارمند و کارگر چیست؟!
پاسخ این سوال روشن است؛ کارگرها به دلیل اینکه عامل کارفرمایان بخش خصوصی هستند و بخش خصوصی هم دستش در جیب خودش است و دلش برای پولش می‌سوزد، قاعدتا بهره‌وری و راندمان کاری‌اش بسیار بیشتر از کارمندانی است که کارفرمایشان دولت است؛ دولتی که قاعدتا دستش در جیب مردم است و در قالب پول نفت و مالیات و از همه جالبتر خلق نقدینگی خود را می‌سازد و هیچ باکی هم از ورشکستگی ندارد!
بسیاری از اقتصاددانان حرکات اصلاحی این دولت را به ویژه در کنترل نقدینگی تایید می‌کنند اما این بهره‌وری فضاحت‌بار مشکل ساختاری بزرگی است که درمانش شفابخش بسیاری از مشکلات دیگر اقتصادی کشور خواهد بود و البته هرز شدن تعطیلات در کشور قطعا راهکار درمان آن نیست بلکه زهر هلاهل است./به قلم دکتر سید مصطفی میرمحمدی