این روزها که نگاه رسانه ها به سمت و سوی اغتشاش و آشوبگری برخی در کف خیابان ها معطوف شده، باید کمی به عمق این حرکت عجیب هم نگاهی بیندازیم، حرکتی که به ظاهر ناشیانه انجام می گیرد اما در عمق خود، کار خود را به نوعی پیش برده است.
برای رصد این جریان، باید به چند نکته توجه کنیم:
-جریان فتنه برانگیز این بار بر عکس سال ۸۸، محرک قدرتمندی برای ماندن وسط میدان ندارد!
-جریان فتنه این بار برعکس سال ۸۸، هیچ لیدر قدرتمندی هم برای اتکا به شخصیتش و فرمان گرفتن و به خط شدن، ندارد!
-حتی شعار درست و درمانی هم ندارد!
-حتی پشتیبان مردمی هم ندارد و صفوفش نیز از مردم جدا شده و دیگر حتی صدای “جانم فدای ایران” هم نمی دهد و پرچم هم آتش می زند!
و آمده است که فقط عربده بکشد و آتش بزند و تخریب کند؛ یعنی امده است که جلب توجه کند و به خواسته ای که می خواهد برسد…
شاید بسیاری بر این باور باشند که هدف اصلی این گروه ها براندازی نظام باشد، در حالی که به نظر می رسد اینگونه نیست، و این هدف در همان سال ۸۸، با این مدل به جایی نرسید و اتاق فکرهای قدرتمند آن‌ور آبی هم این را می دانند، اما چرا باید باز روی استراتژی فرسوده‌ی شکست خورده‌ی باخته، سرمایه گذاری کنند؟ برای چه وسط میدان، نیروی خود را به خط کرده اند؟ برای اینکه از نیرو های خود سیر شده اند؟
هدف از آشوب های جدید چیست؟
به نظر نگارنده، این آشوبگری ها چند هدف عمده را دنبال می کند، و اتاق فکری که این برنامه را ریخته است، خوب می فهمد که نباید برای چیزی که نتیجه نمی دهد، نیروهای میدانی و اجرایی خود را هدر دهد و دو دستی تقدیم نیرو های امنیتی کند.
ماجرای اشوبگری ها از مطالبه گری به حق مردم شروع شد. وقتی مردم از گرانی و بی کاری و فقر به تنگ آمدند، باید هم اینگونه ناراحتی خود را نشان دهند.
حال چرا این ناراحتی در دوره های دیگر بروز نکرد؟ ممکن است یکی از علت هایش شعارهای به شدت رنگارنگ دولت و تضاد عجیب آن در اجرا باشد، وقتی مدیران دولتی چشم در چشم مردم، از کم شدن رکود و تورم و بالا رفتن قدرت خرید مردم و همچنین عدم گرانی اجناس می گویند و ساعتی نگذشته، در جلسه ای دیگر حرف از گران کردن می زنند، باید هم به شخصیت مردم بر بخورد…
این نارضایتی چیزی بود که انتظارش را می توانستیم داشته باشیم و شاید برگزار نشدن این اعتراضات جای تعجب داشت.
اما با ورود جریان آشوبگر که اتفاقا به نظر نگارنده به هدف خود نیز در این اغتشاشات افسارگسیخته‌ی بی‌برنامه‌ی به ظاهر بی‌هدف، رسیده است، در اولین گام، مطالبه گری به حق مردم از دولت را به حاشیه برد!
سوای در حاشیه قرار گرفتن اصل مطالبه گری، بزرگترین نقطه ضعف دولت، یعنی ضعف اقتصادی نیز پوشیده شد و به نوعی باز هم ادرس غلط مسائل اجتماعی، مطالبه گری جدی مردم در موضوع اقتصادی را نارس و بی نتیجه رها کرد.
اتاق فکر های غربی دانسته اند که دولتی که امروز بر سر کار است بهترین زمینه دخالت در امور ما می باشد و با ناکام شدن و نارضایتی مردم از این دولت، باید فاتحه دولت های همسو با خود را در ایران بخواند، پس مطمئناً برای این روزها، مدتها قبل برنامه ریزی کرده است تا اگر ذهن بیدار مردم به سمت بزرگترین مطالبه خود و بزرگترین نقطه ضعف دولت هم سو با آنها رفت، بتواند آن را منحرف کند.
اغتشاشات این دوره، را شاید بتوان عجیب ترین اغتشاشات بعد از انقلاب دانست، یعنی اگر مخالفان نظام را در شرایطی که هستند تحلیل کنیم، نمی توانیم از انها انتظار آتش زدن پرچم کشور و همچنین مختل کردن زندگی مردم را در اولین گام حرکتشان داشته باشیم، به نوعی این دافعه عجیبی که این گروه ایجاد کرده اند، حرکت بوداری هست که نشان می دهد می توانیم نام آن را “دعوای زرگری” بگذاریم!
این دعوای زرگری برای به اشتباه انداختن همه ما طراحی شده است، یعنی با یک تیر دو هدف را نشانه رفته است، یکی اینکه مردم جرات اعتراض و مطالبه گری حتی آرام را نیز از دست بدهند و به خاطر مصالح و امنیت و آرامش جامعه، سر و گوش خود را کوتاه کنند و دوم اینکه دولتی که در موضوع اقتصادی از سال ۹۲ تا کنون به بیراهه رفته و خطای بزرگ و غیر قابل جبرانی را مرتکب شده است در قالب قربانی مظلومی جلوه دهد که با او برخوردی ناحق ! صورت گرفته، در حالی که با دیگر دولت ها اینگونه تا نشده است…
البته در کنار رسیدن به این اهداف مهم، دست جریان اغتشاشگر برای رسیدن به اهداف متنوع دیگر نیز باز است که به؛ ایجاد هرج و مرج در کشور ایران، به جا گذاشتن بدعت کثیف به آشوب کشیدن مناسبت های انقلابی، زمینه سازی برای نا امن کردن دیگر ارکان جامعه، قدرت نمایی میدانی دشمن و نمایش توان به آشوب کشیدن جامعه و … می توان اشاره کرد.
جریان آشوبگر این روزها، زودتر از انچه به حساب آید، و به فضل خدا، به زباله دانی می رود، اما، این دلخوشی را نمی توانیم داشته باشیم که به هدف خود نرسیده است و اتاق فکری که برای آن هزینه کرده است، به ما نمی خندد!!! و این می‌طلبد که ضربه سیلی که اینها از انقلاب می خورند، مانند فتنه ۸۸ جبران ناپذیر باشد، هر چند که دشمن انقلاب اسلامی همیشه سیلی خورده و ذلیل خواهد بود و خواهد شد…
ارسال دیدگاه
مجموع دیدگاهها : 0در انتظار بررسی : 0انتشار یافته : ۰