خنداننده شو !

احمد کریمی/ حکمت ما

در آثار شهید مطهری و در کتاب “حماسه حسینی” نقدی وجود دارد که به “گریاندن به هر قیمتی” در عزای حسین (علیه السلام) اشاره دارد.

شهید مطهری از جانب فردی که در مسیر گذرش، به روستایی در حوالی یزد می رود و در مراسم روضه خوانی اباعبدالله شرکت می کند، می نویسد:

با شروع روضه، دامنی از سنگ برای روضه خوان آوردند و او هم با شروع روضه خوانی بنای سنگ پرانی کرد و مردم نیز با برخورد سنگ ها به سر و کله اشان، اشک و فغانشان به هوا بلند بود!

بعد از مراسم این کنجکاوی مرا به سوال از بانی مراسم واداشت. وی گفت: باید برای امام حسین (ع) گریه کرد و گریه بر ایشان بسیار ثواب دارد و ما با پرتاب سنگ، اشک مردم را در می آوریم و …

منظور از پرداخت به این اتفاق جالب، اشکال گرفتن به مداحی، روضه خوانی و یا حتی خندیدن به گریه ی برخی نیست، بلکه این بار می خواهیم “خنداندن به هر قیمتی” را با همین استناد به نقد بکشیم.

این روزها برنامه “خنداننده شو” در خندوانه، موجب بروز حواشی خاصی شده است که صدای بسیاری را در آورده است، از شوخی های ۱۸+ تا توهین هایی کم و بیش جلف به افراد و شخصیت ها که موجب تاثر شدید هر ایرانی با وجدانی شده است.

البته موضوع خنداندن به هر قیمتی موضوع جدیدی نیست و همین چند مدت پیش بود که یکی از هنرمندان معروف طنز کشور اعلام کرد برای خنداندن مردم، حاضر است شلوار خود را نیز پایین بکشد!(لینک)

وقتی مبنای برخی از برنامه ها بر اساس احساس و عدم وجود سواد رسانه ای، فرهنگی، عقلانی، معرفتی و اجتماعی استوار می شود، باید هم کار به جایی برسد که با هر برنامه، چند پله از رتبه های اخلاقی سقوط کنیم و جمعی نیز همراه خود به پایین بکشیم.

استراتژی “خنداندن به هر قیمتی”، باعث شده مردم ما مبنای صحیح شاد شدن و شاد ماندن را هر روز و هر روز به فراموشی بیشتری بسپارند و حتی مطالبه آن را نیز نداشته باشند.

خندوانه، و خنده های ماسیده بر صورت مخاطبین آن، نه تنها باعث شادی عمیق و واقعی نمی شود، بلکه موجب گم شدن “حقیقت شادی” و “شادکامی” نیز می شود.

شاید گزاف نباشد که بگوییم، شاد کنندگی برنامه “ماه عسل” و لذت درس گرفتن از سختی های زندگی مردم برای شکرگزاری بیشتر از داشته هایمان، بسیار بیش از برنامه خندوانه است، البته تا شادی را چه تعریف کنیم؟