محمد حسین حفیظی/ بارجین ما
بچه که بودیم، برای رفتن به مدرسه هر روز صبح با صدای مادر از خواب بیدار می شدیم و سر سفره ی صبحانه می نشستیم، یه دل سیر صبحانه!
تموم که می شد، مادر از همون سفره لقمه ای واسمون می گرفت و می گذاشت درون کیفمون و می گفت این هم با خودت ببر مدرسه. می گفتیم: مادر من که صبحونه ام رو خوردم، دیگه نیازی به این نیست. مادر هم جواب می داد: گرسنه می شی، تو زنگ تفریح این لقمه رو بخور. همین هم می شد!
***
خدا را شکر سالی دیگر زنده بودیم و ماه رمضان، ماه مهمانی خداوند را درک کردیم. معروف است بنده های خدا در این ماه بر سر سفره خداوند مهمان هستند، برای همین هم هر کار نیک کوچکی در این ماه از آنها سر بزند، خداوند چندین برابر پاداش و ثواب می دهد.
خوب هست حالا که به پایان این ماه رسیده ایم، مثل زمان کودکی هایمان، برای سایر ماههای سال، لقمه ای از سفره خداوند برگیریم و با خود ببریم. نکند دوباره در بین راه گرسنه شویم و توشه ای نداشته باشیم.
این لقمه برای هرکسی می تواند هر چیزی باشد. انتخاب آن به عهده خودمان!
انس با قرآن، نماز شب ، دعا و تضرع شبانه، حفظ زبان و اخلاق خوش، دستگیری از یتیمان و نیازمندان و … هرکسی می تواند به سهم خودش لقمه ای از سفره خدا بگیرد.
امام خامنه ای:
«برادران عزیز! خواهران عزیز! شما روزه‌داران مؤمن در سرتاسر ماه رمضان با روزه‌ی خود – برای کسانی که روزه بر آنها واجب بوده است – با عبادت خود، با دعای خود، با توسل خود، با احیای خود، با تلاوت قرآنی که کردید، با ذکر و خشوعی که به خرج دادید، این فرصت را برای خود به وجود آوردید که دلهای خود را به خدای متعال نزدیک کنید؛ این فرصت را مغتنم بشمارید؛ این دستاورد را بزرگ بدانید و آن را برای خودتان حفظ کنید.» ۸۴/۸/۱۳
ارسال دیدگاه
مجموع دیدگاهها : 0در انتظار بررسی : 0انتشار یافته : ۰