یک سحری صمیمی و مردمی با نارنجی‌پوشان زحمتکش و بی‌ادعای میبد

ساعت ۲ روز هفتدهم رمضان بود وارد مسجد شدم دیدم تعدادی از دوستان مسجدی در حال بسته بندی غذا هستند نیمه از غذا ها بسته بندی شده بود سحری را برای کسانی آماده میکردند که باید سحر را در بیرون از خانه کار میکردند ساعت کاریشون ۱۲ شب بود تا ۷ صبح دوستان مسجدی تصمیم گرفته بودند که سحری روز هفدهم رمضان رو با رفتگران زحمت کش شهرمون سپری کنند اما تعدادی از افراد به خاطر مشکلی نمیتونستن با ما هم سفره بشن برای همین به صورت بسته بندی در سطح میبد باید پخش می شد غذا ها رو چند تن از مسئولان شهرداری پخش کردند  و تعدای هم در پارک فلسطین هم سفره جوانان مسجد دوازده امام شدند سفره انداخته شد همه بدون سر و صدا غذا خوردند و در آخر سفره با چند از اعضا شهرداری هم صحبت شدیم از زندگی میگفتند از چنین موقعیت هایی که براشون پیش نیومده میگفتن ، از آرزوی به حج رفتنشون و از زندگی میگفتن که میگذره و خدا بزرگه از غربت و اجاره خونه میگفتن از مهربانی مردمی که با انعام و چایی و.. ازشون پذیرایی میکردن و بعضی هاشونم از جمع کردن زباله هایی که بیشتر در زیر صندلی های پارک ثابت بود میگفتند.خلاصه خیلی در دل داشتند و در آخر عکس دسته جمعی و صدای اذان بلند شد وقت خداحافظی بود. رفتگر نامی است که شاید در یک کلام بگویید شغلی است که کارش جمع کردن زباله است ولی غیر این است و کار شریفی است که همه مردم باید به آن احترام بگذارند. چرا که رفتگران زیبایی را به شهر ما می آورند.