پرسش‌مهر از رییس‌جمهور

• مصطفی قاسمی پور
  

چند روزیست این سوالات ذهنم را مشغول کرده:

۱)براستی چطور دولتی که فقط ۶هفته از حیات سیاسی اش گذشته, فرصت داشته که با کار کارشناسی دقیق, نحوه ارتباط با کشوری را که سابقه حداقل ۶۰ ساله گرگ گونه دارد تنظیم کند؟ چه فرآیندی در طول ۴۰روز طی شد تا مسیر۳۳ساله عوض شود؟

۲)به اعتقاد نفر اول دیپلماسی خارجی, صحبت تلفنی با اوباما جزء اقدامات نابجای سفرنیویورک بود. براستی برای رفع عوارض سنگین این اقدام نابجا چه تحرکی صورت گرفته؟ چه تضمینی وجود دارد این نابجاها تکرار نشود؟ چه کسانی به رئیس جمهور کشور مشاوره اشتباه دادند تا مغز استراتژیک مقاومت اسلامی دستخوش تحول منفی قرار گیرد؟

۳)چرا اندک انتقادات صورت گرفته با هجمه شدید جو حاکم رسانه ای روبرو شد؟ همین روزنامه هایی که تسلیت احمدی نژاد به یک پیره زن ونزوئلایی را سوژه اول کشور کردند و قریب ۲ماه مانور خبری دادند چرا منتقدین اقدامات اخیر را اقلیت افراطی نامیدند؟!! این همه کاریکاتور و مقاله و تیتر و… برای لنگه کفشی که هیچ کس آنرا ندید برای چه بود؟

۴)اگر اساس کار دیپلماسی بایستی تهاجم به گلوگاه های رقیب شما باشد و در واقع اصل بر راحت نگذاشتن او در سنگرش هست, چه برنامه ای در دست اجراست تا این دشمن را نارحت, عصبانی و گیج کند؟ آیا سوق دادن افکار عمومی به موازنه منفی و چشم داشت خارجی داشتن موضع تهاجمی محسوب میشود؟

۵)چرا گاها در بیان و نوشتار و کردار, از فریاد زدن شعارهای انقلاب حیا میکنیم؟ آیا کسر شان ماست اگر داد بزنیم اسرائیل غده سرطانی بوده و خواهد بود و نقطه تمام مبارزات ما برای نابودی اوست؟ چرا از تبیین صحیفه آن امام سفرکرده, تردید داریم و دوپهلو سعی در راضی نگه داشتن این به ظاهر هژمونی حاکم جهانی داریم؟ اگر بناست تنشی زدوده شود چرا با حذف صحیفه؟

به هرحال ماهمواره معتقدیم که بایستی دولت یازدهم را حمایت کرد, به او بنابر تکلیف شرعی کمک کرد و بجای ارسال پیامکهای شوخی, برای موفقیتش دعا کرد, دست به دست هم, نباید بگذاریم بدبینی عمومی نسبت به شخص رئیس جمهور و دولت مطبوعش صورت گیرد, ولی اینها همه دلیل براین نخواهد شد که سوال نکنیم و منتظر پاسخ نباشیم که به تعبیر مولا, نقد حاکم توسط مردم از حق هاییست که وی برگردن توده ها دارد.