فارین افرز: تحریم‌ها بالاخره اثر کرد و روحانی را پای تلفن کشاند/ فشار اقتصادی بر ایران را بیشتر کنید

بسیار طبیعی و منطقی است که کاخ سفید از این به بعد از اهرم تحریم و فشار بیشتر از قبل استفاده خواهد کرد؛ چرا که اکنون نسبت به موثر بودن آن بر تغییر رویکرد جمهوری اسلامی ایران مطمئن شده

تماس تلفنی میان دو رئیس‌جمهور اتفاق خارق العاده‌ای نیست؛ حتی اگر میان روسای جمهور دو کشور متخاصم باشد اما اتفاقی که شب گذشته افتاد و حسن روحانی و باراک اوباما را به گفتگوی تلفنی کشاند، چیزی فراتر از یک تماس تلفنی است؛ چیزی در حد و اندازه‌های یک اشتباه استراتژیک تاریخی.

 وقتی درباره یک اشتباه استراتژیک صحبت می‌کنیم، توجه اصلی را باید در رویکرد همیشگی ایالات متحده در برابر کشورهای محور مقاومت جستجو کرد؛ رویکردی که به طور تاریخی ثابت شده در برابر ایستادگی، وا می‌دهد و در برابر وادادگی، می‌ایستد.

آنچه این روزها تلاش برای دستیابی به یک تعامل با غرب نامیده می‌شود، فارغ از همه جنجال‌های رسانه‌ای و حاشیه‌سازی‌های تبلیغاتی، فقط حامل یک پیام و نشانه یک رویکرد از سوی دولت ایران برای کاخ سفید است و آن این است که تحریم‌ها و فشارهای اقتصادی و سیاسی توانسته تاثیر خود را بر رویکرد دیپلماسی خارجی کشورمان بگذارد و ایران را به نرمش در برابر آمریکا و کوتاه آمدن از مواضع و حقوق رسمی خود وادارد.

پس، بسیار طبیعی و منطقی است که کاخ سفید از این به بعد از اهرم تحریم و فشار بیشتر از قبل استفاده خواهد کرد؛ چرا که اکنون نسبت به موثر بودن آن بر تغییر رویکرد جمهوری اسلامی ایران مطمئن شده است و آن را ابزاری مطمئن و قابل تکیه در تعامل با ایران ارزیابی می‌کند؛ مساله‌ای که در دولت نهم و دهم کاملا عکس بود و همه نظریه‌پردازان و فعالان سیاسی بین‌المللی را به این نتیجه رسانده بود که تحریم‌های جهانی نه تنها تاثیری بر اراده ایران در زمینه پیگیری اهداف انقلابی خود نداشته، بلکه زمینه‌ساز توسعه اقتصاد داخلی و پیشرفت و خودکفایی در زمینه‌های گوناگون شده است.

این مساله چیزی است که اندیشکده “فارین افرز” یا همان سیاست خارجی آمریکا هم به آن اشاره کرده و در جدیدترین تحلیل خود درباره تماس تلفنی میان دو رئیس جمهور ایران و آمریکا، خواستار افزایش تحریم‌ها و فشارهای اقتصادی بر ایران به منظور توقف کامل فعالیت‌های هسته‌ای ایران شده است.

اشتباه استراتژیک آقای روحانی آنقدر روشن و غیرقابل توجیه است که نه تنها با رویکرد انقلابی مسئولان جمهوری اسلامی ایران تناسبی ندارد، بلکه حتی در مشی دیپلماتیک و روابط بین‌الملل هم محلی از اعراب ندارد.

این رفتار پر ابهام و عجیب از سوی رئیس جمهور در شرایطی صورت گرفته است که هیچ دستاورد عینی دیپلماتیکی برای معامله با برند «ایران انقلابی» که در پس این تماس تلفنی اتفاق افتاده است، برای ایران حاصل نشده و مشخص نیست با کدام توجیه دیپلماتیک و عقلانی، تماسی که مهمترین سرمایه ملت ایران یعنی برند مقاومت، برای آن هزینه شده است، بدون هرگونه آورده خاص برای این ملت، آنهم در هفته دفاع مقدس برقرار شده و اتفاق افتاده است.